آخرین سرمقاله هیات تحریریه روزنامه تایمز مالی تعجب بسیاری را برانگیخت. در این نوشته دبیران تایمز مالی که از قدیمی‌ترین رسانه‌های جهان لیبرال است، ایده‌هایی را مطرح می‌کنند که تا پیش از بحران ویروس کرونا عمده برنامه‌های چپ نو در غرب از جرمی کوربین در انگلستان تا برنی سندرز در آمریکا تلقی می‌شدند؛ همانند مالیات ثروت و کنترل سرمایه. این در حالی است تا چند هفته قبل بسیاری از مقاله‌های تایمز مالی به حمله و نقد این ایده‌ها اختصاص یافته بود. ترجمه سرمقاله تایمز مالی را در میدان بخوانید.
در یک بحران همه ما سوسیالیست هستیم- حتی دولت ترامپ. تریلیون‌ها دلار برخلاف قوانین بازار صرف خواهد شد –اما چگونه، کجا و برای چه کسی؟ آیا این سوسیالیسم اجراشده سوسیالیسمی به نفع ثروتمندان است؟
می‌گویند سرمایه‌داری نیرویی مترقی بود که آغازی شد بر بهبود شایان‌توجه استانداردهای زندگی؛ به این خیال‌پردازی‌ها وقعی ننهید. نیروهای تأثیرگذار اینها هستند: دموکراسی، اتحادیه‌ها، خدمات بهداشتی و آموزش.
سرمایه امروز دیگر متکی به تکنوکرات‌ها و شیوه‌های مدیریت نیست، بلکه به جوکرهای اقتدارگرایی چون ترامپ، جانسون یا بولسونارو وابسته است. به‌عقیده‌ی جورج مونبیو، ستون‌نویس روزنامه‌ی گاردین و نویسنده‌ی کتاب «بیرون از ویرانه: یک سیاست جدید برای یک عصر بحران»، این از آن‌روست که ماهیت سرمایه‌داری تغییر کرده است.
متن پیش‌رو سخنرانی سیلویا فدریچی در رابطه با مفاهیمی حول محور سازمان‌دهی مجدد و روابط کار و اقتصاد است. فدریچی در این سخنرانی با نیم‌نگاهی به متفکرین اتونومیست ایتالیایی، مفهوم کار بی‌ثبات را از دیدگاهی فمنیستی نقد می‌کند.
محمد قوچانی سال‌هاست که در پروژه‌های رسانه‌ای خود، سرمایه‌داری ملی را به عنوان راه توسعه کشور معرفی می‌کند. اما چه قدر این ادعا درست است؟
مارکسیسم به خانواده‌ای بزرگ از نظریات در مورد جوامع انسانی و تاریخ تحولات آنها اشاره دارد که نمی‌توان و نباید آن را به روایت یک فرد فروکاست. رامسین کانن در یادداشت زیر روایت خود از معنی مارکسیسم را ارائه و کلیشه‌های پذیرفته شده در مورد آن را نقد می‌کند.
فرهنگِ نمایش و به اشتراک‌گذاری آنلاین عکس در اینستاگرام حداقل از دو جهت پاسخی است به مقتضیات اقتصادی-اجتماعی نئولیبرالیسم. سرمایه‌داری شبکه‌ای‌شده از نظر جامعه‌شناسانی چون لوک بولتانسکی و ایو چیاپلو واکنشی است به «نقدی هنری» که فوردیسم اواسط قرن بیستم را زیر سوال می‌برد. امری که طالب استقلال بیشتر، تجربه‌ی اصیل و رهایی از قید و بند تک‌صدایی فرهنگ مصرفی تولیدانبوه و کار سخت روزانه بود. سرمایه‌داری از طریق آزاد کردن نیروی کار؛ تفکیک تولید کالایی و تولید فرهنگی، به این وضعیت واکنش نشان داد تا ظرایف ترجیحات فردی را برآورده کرده و جهانی به لحاظ زمانی منعطف پدید آورد که در آن موفقیت نه از طریق پیمودن سلسله مراتب ترقی بلکه از طریق حرکت میان پروژه‌های مختلف و در دورن شبکه‌های جهانی حاصل می‌شد. پس آزاد بودن چنین حسی دارد؟
برای بیشتر ما گرفتار شدن در شرایطی که با تمام زشتی‌هایش باز هم به آن تن می‌دهیم، تجربه‌ای آشنا است. میزان مشارکت ما در امر شر دست خودمان نیست هر چند که نمی‌خواهیم مشارکتی داشته باشیم. اما مسئولیت ما به عنوان یک فرد چیست؟ آیا خود این پرسش درست است؟
