بسیاری از ما دیگر پذیرفته‌ایم که سرمایهداری نظارتی جزئی طبیعی از روند پیشرفت انقلاب دیجیتال است اما شوشانا زوبف هشدار می‌دهد که سرمایهداری نظارتی علاوه بر بی‌عدالتی و نابرابری فراوانی که همراه دارد، حتی استقلال اراده فردی را هم از ما می‌گیرد.
پیکتی در این یادداشت الگویی فراملی برای توسعه تعاملی بر پایه عدالت اقتصادی و اقلیمی پیشنهاد می‌کند.
کتاب «موانع تاریخی رشد سرمایهداری در ایران» نوشته احمد اشرف یکی از آثار مهم جامعه‌شناسی تاریخی در ایران است، جمیل رحمانی در این یادداشت می‌کوشد نگاهی انتقادی به این اثر داشته باشد.
کاراتاشلی معتقد است کرونا جهان را بار دیگر با یک دوراهی روبه‌رو کرده است: پایان دادن به نظم سرمایه‌دارانه موجود، و یا پایان یافتن جهان؛ اما او شک دارد که جوامع بتوانند بدون سازماندهی از پایین و ساختن یک نظم بدیل از این دوراهی به سلامت عبور کنند.
مارک فیشر در مقاله‌ی پیش رو بررسی می‌کند که سرمایهداری چگونه توانسته با بزک و چراغانی کردن ملال آن را بدل به فرصتی برای مشارکت و فعالیت بیشتر کند.
ارائه تصویری از جامعه طبقاتی به‌عنوان یک پدیده طبیعی، پیش از هرچیز به عادی‌سازی آن دامن می‌زند، امری که می‌تواند در نتیجه تکرار آن در سایر محصولات فرهنگی بیش از پیش تقویت شود.
این مقاله ابتدا به رابطه سلامت و بدهی در کشورهای کم‌درآمد می‌پردازد و سپس پیشنهاد صندوق بین‌المللی پول برای حل مشکلات اقتصادی ناشی از همه‌گیری ویروس کرونا را بررسی می‌کند.
توماس پیکتی در این یادداشت کوتاه به دنبال پاسخ مناسب به بحران ناشی از شیوع کرونا می‌گردد و با اشاره به دولت رفاه و یک سیستم مالیات جهانی، به گونه‌ای ایده‌های خود در کتاب «سرمایه در قرن بیست و یکم» را ادامه می‌دهد.
شاپور اعتماد، این تصور را که با بحران کرونا فاتحه سرمایهداری خوانده می‌شود دور از واقع می‌داند و از نظرش بعید است این بحران همه را سر عقل بیاورد و منجر به گسترش یک دید اجتماعی‌گرا و سوسیالیستی شود.
