مارک فیشر در مقاله‌ی پیش رو بررسی می‌کند که سرمایه‌داری چگونه توانسته با بزک و چراغانی کردن ملال آن را بدل به فرصتی برای مشارکت و فعالیت بیشتر کند.
ارائه تصویری از جامعه طبقاتی به‌عنوان یک پدیده طبیعی، پیش از هرچیز به عادی‌سازی آن دامن می‌زند، امری که می‌تواند در نتیجه تکرار آن در سایر محصولات فرهنگی بیش از پیش تقویت شود.
این مقاله ابتدا به رابطه سلامت و بدهی در کشورهای کم‌درآمد می‌پردازد و سپس پیشنهاد صندوق بین‌المللی پول برای حل مشکلات اقتصادی ناشی از همه‌گیری ویروس کرونا را بررسی می‌کند.
توماس پیکتی در این یادداشت کوتاه به دنبال پاسخ مناسب به بحران ناشی از شیوع کرونا می‌گردد و با اشاره به دولت رفاه و یک سیستم مالیات جهانی، به گونه‌ای ایده‌های خود در کتاب «سرمایه در قرن بیست و یکم» را ادامه می‌دهد.
شاپور اعتماد، این تصور را که با بحران کرونا فاتحه سرمایه‌داری خوانده می‌شود دور از واقع می‌داند و از نظرش بعید است این بحران همه را سر عقل بیاورد و منجر به گسترش یک دید اجتماعی‌گرا و سوسیالیستی شود.
شورای عالی کار رقم حداقل دستمزد امسال را یک‌میلیون و ۸۳۴ هزار و چهارصد تومان اعلام کرد. شکاف بین این رقم با حداقل معیشت زندگی بسیار عمیق است، اما تصمیم‌گیران چه زمینه‌هایی برای نادیده گرفتن این شکاف در جامعه چیده‌اند؟
آخرین سرمقاله هیات تحریریه روزنامه تایمز مالی تعجب بسیاری را برانگیخت. در این نوشته دبیران تایمز مالی که از قدیمی‌ترین رسانه‌های جهان لیبرال است، ایده‌هایی را مطرح می‌کنند که تا پیش از بحران ویروس کرونا عمده برنامه‌های چپ نو در غرب از جرمی کوربین در انگلستان تا برنی سندرز در آمریکا تلقی می‌شدند؛ همانند مالیات ثروت و کنترل سرمایه. این در حالی است تا چند هفته قبل بسیاری از مقاله‌های تایمز مالی به حمله و نقد این ایده‌ها اختصاص یافته بود. ترجمه سرمقاله تایمز مالی را در میدان بخوانید.
در یک بحران همه ما سوسیالیست هستیم- حتی دولت ترامپ. تریلیون‌ها دلار برخلاف قوانین بازار صرف خواهد شد –اما چگونه، کجا و برای چه کسی؟ آیا این سوسیالیسم اجراشده سوسیالیسمی به نفع ثروتمندان است؟
می‌گویند سرمایه‌داری نیرویی مترقی بود که آغازی شد بر بهبود شایان‌توجه استانداردهای زندگی؛ به این خیال‌پردازی‌ها وقعی ننهید. نیروهای تأثیرگذار اینها هستند: دموکراسی، اتحادیه‌ها، خدمات بهداشتی و آموزش.
