چند روز پیش خبرگزاری کار ایران، ایلنا، بخش کارگری را از صفحه خود حذف کرد. پس از آن معلوم شد که دلیل این کار اخراج دسته جمعی خبرنگاران سرویس کارگری این خبرگزاری بوده است. حال اسماعیل محمدولی، که دبیر سرویس کارگری بوده، توضیح داده که چه طور اختلاف نظرها با مدیران خبرگزاری، مدیران خانه کارگر و انتقادها از دولت حسن روحانی زمینه‌ساز اخراج آنان شده‌اند.
نصرالله کسرائیان، را بسیاری پدر عکاسی قوم‌نگاری ایران می‌دانند. کسرائیان اما فروتن‌تر از این اسامی است. وی در یادداشتی که برای انتشار آخرین کتابش «گزارش یک زندگی» نوشته است به گوشه‌ای از تجربیات و ایده‌هایش راجع به عکاسی و هنر و زندگی پرداخته است.
اکبر معصو‌بیگی، مترجم، در این یادداشت کوتاه که در ضمیمه روزنامه شرق منتشر شده‌است به این سوال پاسخ می‌دهد که چگونه تیراژ چند ده‌هزارتایی کتاب در سال‌های پیش از انقلاب به تیرازهای ۳ رقمی کنونی رسیده است.
فرشید مقدم: آبان سال ۹۰ که زنده‌یاد حسین قندی در اثر بیماریِ فراموشی خانه‌نشین شده بود و احتمالاً دوستان قدیم را از یاد برده؛ علی‌اکبر قاضی‌زاده - دوست و همکار قدیمی وی – یادداشت تلخی نوشت با تیتر «برافتادن در شأن دایناسور است» و در آن از عاقبتِ کار روزنامه‌نگارانِ نامی گلایه کرد: گوشه‌گیری و بی‌پولی. آنجا اشاره‌ای هم شد به نقش روزنامه‌نگاران که حسین قندی با طنزی ویژۀ خود آن را «روزنامه‌نگار-غسال» می‌نامید؛ تشبیهی که کار روزنامه‌نگاران را از لحاظ بی‌طرفی به کار مُرده‌شویان مانند می‌کند؛ که آن‌ها سرد و بی‌احساس کار می‌کنند؛ با حفظِ بی‌طرفی و ماشین‌وار. آن زمان یادداشتی نوشتم اما منتشر نکردم مبادا به کسی برخورد. این چند خطْ ویراستۀ همان است. برنخورد!
