«نزدیکه دو سه ماه»، «مثله تو»، «مشغوله کار»، «تویه حیاط» و نمونه‌های اشتباهی از این دست این روزها بسیار زیاد در نوشتارهای فارسی به‌خصوص در فضای مجازی به چشم می‌خورد. اما سر و کله این «ه» از کجا پیدا شده و چرا در نوشتار ما چنین رواج پیدا کرده است؟
اگرچه در زبان فارسی از ضمایر جنسیتی استفاده نمی‌شود اما ساختار فاعلی این زبان جنسیت‌زده و نرینه است.
یادداشت پیش‌رو نقد دیگری است از صالح نجفی به ترجمه‌های فلسفی در ایران. او این بار با نقدی کم‌تر بی‌رحمانه به بررسی و نقد ترجمه‌ی کتاب «خیلی کم...تقریباً هیچ» نوشته‌ی سایمون کریچلی می‌پردازد که توسط لیلا کوچک منش ترجمه شده است.
