یکی از اتفاقاتی که پیش بینی می‌شود پس از توافق هسته‌ای روی دهد، حضور شرکت‌های بین‌المللی و ورود سرمایه خارجی به ایران است. یک فعال کارگری باسابقه درباره تاثیر این اتفاق بر وضعیت صنفی و معیشتی کارگران ایرانی می‌گوید که با وضع فعلی کارگری این اتفاق تاثیر مثبت چندانی نخواهد داشت چرا که سرمایه خارجی استاندارد تشکل‌های کارگری را می‌خواهد.
سال‌هاست بن‌مایه‌های برنامه‌های اقتصادی دولت در ایران را همانند بسیاری از کشورها، رشد اقتصادی تشکیل داده‌است. در این سال‌ها رشد اقتصادی که شاخصی از رشد تولید کالاها، خدمات و به طور خلاصه درآمد ملی است با دقت تا چند رقم اعشار اندازه‌گیری شده و بر اساس آن عملکرد دولت‌ها خوب، متوسط یا ضعیف ارزیابی می‌شود. منتقدان اقتصادی با نزول این عدد شروع به انتقاد می‌کنند. با کمی بالا رفتن این عدد به شوق می‌آیند و به یکدیگر تبریک می‌گویند. اما آیا رشد اقتصادی به راستی جشن‌گرفتنی است؟ تاثیر این رشد در زندگی چه کسانی و چگونه بوده است؟ رامین مسلمیان در این یادداشت در پی پاسخی برای این پرسش‌هاست.
پدیده‌ی کار کودک با توجه به میلیون‌ها کودکی که در ایران کار می‌کنند از مسائل مهم اجتماعی است. برنامه‌ریزی و سیاستگذاری علمی برای یک جامعه، امری است که با واقعیات سر و کار دارد و نه تخیلات و آرزوهای افراد. به این منظور باید به جنبه‌های گوناگون هر پدیده پراخته شود تا شناخت جامع و دقیقی از آن بدست بیاید. در این یادداشت، نادر طالبی به گوشه‌هایی از این پدیده اجتماعی پیچیده پرداخته تا شاید دانسته‌های پیشین خوانندگان را به نظمی تازه درآورد.
اعتصاب کارگران معدن سنگ آهن بافق با مقاومتی طولانی و با وعده‌های مسئولان دولتی پایان یافت، اما آنچه این اعتصاب بدان پایان نداده و نمی‌دهد خصوصی‌سازی است که در سال‌های گذشته به عنوان یگانه راه علاج بیماری اقتصادی کشور معرفی شده است؛ اما آیا خصوصی‌سازی مترادف رشد اقتصادی است؟ و آیا با شدت بخشیدن به آن، آن‌چنان که دولت یازدهم مشغول انجامش است، وضعیت بهتر می‌شود؟ یادداشتی پیش رو بخشی از مجموعه مطالبی است که میدان در امتداد اعتصاب کارگران معدن سنگ آهن بافق منتشر می‌کند، تا بدان بهانه به موضوع کلیدی «خصوصی‌سازی» بپردازد.
