عمر تقلب در عکس اگر هم‌اندازه‌ی عمر عکاسی نباشد چندان کمتر نیست. حذف بطری‌های نوشیدنی از روی میز مذاکره‌ی برژنف روس و ویلی برنت آلمانی برای جدی‌تر جلوه دادن گفت‌وگوی آنها در 1971، حذف کلمنتیس از عکس سخنرانی مشهور گوتوالد در 1948 پس از متهم شدن به خیانت و به دار آویخته شدنش، و اصلاح کتابی که جورج بوش در 2002 در بازدید از مدرسه‌ای برعکس در دست گرفته بود، از نمونه‌های مشهور تقلب در عکس‌های دنیای سیاست هستند. اما یادداشت پیش‌رو به گونه‌ی دیگری از این جنس تقلب‌ها می‌پردازد؛ فراوانی آنها در زندگی روزمره.
نویسنده: مت تامپسون | عجیب است که چطور جامعه‌ی سرمایه‌داری دنیا را به گونه‌ای خلق نموده که کارهای خیریه باید با استفاده از کمپین‌های تبلیغاتی انجام شوند. و عجیب‌تر است که چطور این نوع از کمک شکلی تا این اندازه عمومیت یافته و در زرورق نارسیستیک دنیای رسانه‌ای پیچیده شده است. منظورم این است که من هربار کمکی به جایی می‌کنم یا داوطلبانه برای سازمانی کار می‌کنم، چیزی در مورد آن روی اینترنت نمی‌نویسم. اما به نظر می‌رسد که دیگر کافی نیست که شما کاری خوب انجام دهید، بلکه باید در مورد اینکه چطور کار خوبی انجام می‌دهید هم توئیت کنید.
نویسنده: رودنی بنسن | بیست سال پیش، یک آمریکایی که از سر کار به خانه باز می‌گشت می‌توانست از بین سه برنامه‌ی خبری تلوزیونی که تقریبا مشابه هم بودند یکی را انتخاب کند. از آن زمان به بعد، گستره ی انتخاب او افزایش پیدا کرده است. او می‌تواند به تماشای شبکه ی محافظه‌کار فاکس نیوز (Fox New) یا شبکه‌ی MSNBC با اندیشه‌ی چپ‌گرای افراطی بپردازد و به این ترتیب در جریان دو تحلیل کاملا متفاوت از اخبار قرار بگیرد. این تحلیل‌ها چه تاثیری بر زندگی سیاسی افراد خواهند داشت؟
آیا فجایعی که امروز در غزه در حال اتفاق افتادن است، با زبان قابل توصیف است؟ آیا زبان ما توانایی بیان خشونت، جنایت، کشتار، مرگ و هرآنچه که امروز در غزه اتفاق می افتد را دارد؟ آیا ما نمی خواهیم از غزه چیزی بگوییم یا محدودیت زبان به ما اجازه نمی دهد از غزه چیزی بگوییم؟ سکوتِ زبان در برابر فاجعه، یعنی زبان ناتوان تر از آن است که از فاجعه چیزی بگوید، اما در مقابل چه طور رسانه ها توانایی صحبت کردن از فاجعه را دارند؟
