با گسترده‌شدن هرچه بیشتر رسانه‌ها و به تبع آنها تبلیغاتی که ناخواسته در معرض چشمان ما قرار می‌گیرند، امروز می‌توان با اطمینان گفت تبلیغات تاثیری قوی در شکل‌گیری خواست‌ها و تقویت و بازتولید نقش‌های مطلوب شرکت‌های تبلیغ کننده دارند. پژوهش پیش‌رو شیوه بازنمایی زنان در تبلیغات مجلات ایران (تبلیغات مجله زن روز سال ۱۳۵۴ و مجله خانواده سال ۱۳۸۴) را بررسی کرده است. دلیل انتخاب این دو نشریه داشتن بالاترین تیراژ طی سالهای مورد بررسی بوده است. این تحقیق چکیده‌ای از پایان‌نامه کارشناسی ارشد نویسنده است.
برنامه «ماه عسل» احسان علیخانی جنجال‌های زیادی درست کرده، از خواستگاری تحمیلی در برنامه زنده برای بچه‌های بهزیستی و مصاحبه با «پزر عروس» گرفته تا دستمزد چند ده میلیونی برای نشان دادن بدبختی. طرفداران برنامه می‌گویند ماه عسل گوشه‌های نادیده‌ای از جامعه را نشان می‌دهد اما منتقدانش معتقدند این برنامه با احساسات مخاطب بازی می‌کند و به اسم عسل جام زهر به کامش می‌ریزد تا پیامی نادرست درباره بدبختی و خوشبختی بدهد.
مدتی است بازار نقد ترجمه در فضای مجازی به ویژه فیسبوک داغ شده است. منتقد و مترجم اثر در فیسبوک بگومگو می کنند و مخاطب نیز از راه می رسد و از روی منطق و یا دوستی و صمیمیت با منتقد و یا مترجم اثر، لایک خود را بر این یا آن گفته می زند و سپس به دنبال بحث دیگری می رود. آیا «فیس بوک» به طور خاص و «فضای مجازی» به طور عام فضای مناسبی برای درگیری با چیستی و چگونگی ترجمه است؟ و یا به بیان دیگر آیا «فضای مجازی» فضای مناسبی برای تفکر و تامل است؟ امیر احمدی آریان که پیش‌تر در یادداشت « نقد در خلاء و فتیشیسم دقت » به مسئله داوری در ترجمه پرداخته بود، در یاداشت زیر به فرآیند «فیسبوکی‌شدن فکر» به واسطه درگیری بر سر نقد ترجمه در فیسبوک می‌پردازد.
چند روز پیش خبرگزاری کار ایران، ایلنا، بخش کارگری را از صفحه خود حذف کرد. پس از آن معلوم شد که دلیل این کار اخراج دسته جمعی خبرنگاران سرویس کارگری این خبرگزاری بوده است. حال اسماعیل محمدولی، که دبیر سرویس کارگری بوده، توضیح داده که چه طور اختلاف نظرها با مدیران خبرگزاری، مدیران خانه کارگر و انتقادها از دولت حسن روحانی زمینه‌ساز اخراج آنان شده‌اند.
در دهه نود میلادی زمانی که مردم سربرنیتسا و گراژده توسط صرب‌ها در آستانه نسل‌کشی قرار گرفتند کسی خطر را جدی نگرفت و به سبب منافع شخصی، گروهی، نژادی و ملی مردم تحت محاصره در بوسنی و هرزگوین فراموش شدند و زمینه برای وقوع یک تراژدی انسانی در قلب اروپا فراهم شد. اگر امروز با پوشش رسانه‌ای و نهیب شهروندان آنچه در نبل و الزهرا می‌گذرد جهانی نشود، اگر آنگونه که از کوبانی و مبارزان کرد حمایت شد از کسانی که در نبل و الزهرا مقاومت می‌کنند و برای شکستن محاصره آن تلاش می‌کنند پشتیبانی نشود بیم آن وجود دارد که با فاجعه‌ای بس عظیم‌تر از سربرنیتسا و گراژده مواجه شویم.
سالی ۴۷ بار منتشر می‌شود، در وانفسای تعطیلی نسخه‌های کاغذی مجلات این یکی حسابی جاپایش سفت است، یک نسخه‌ی اینترنتی دارد که هر روز کلی یادداشت و تحلیل خواندنی به‌روز می‌کند و یک نسخه‌ی کاغذی که هفته‌ای یک‌بار درمی‌آید. دسامبر ۲۰۱۳، ناشر مجله اعلام کرد که تیراژ نسخه‌ی کاغذی‌شان یک میلیون و ۵۵ هزار و ۵۴۲ است، مجله‌ای که برای یک داستان کوتاه حدود هشت‌هزار دلار می‌پردازد، به حساب ما می‌شود ۲۴ میلیون تومان و سالی هم به پنجاه و چند نویسنده این رقم را می‌دهد، بعضی شماره‌های مجله هست که بیشتر از یک داستان در آن چاپ می‌شود. اهمیت مجله‌ی نیویورکر برای حق‌التحریری که به داستان‌نویسان می‌پردازد نیست، هرچند رقم کلمه‌ای یک دلار و پنجاه سنت پول کمی نیست ولی نان «نیویورکر» به نام آغشته است.
