در این گفتگو آصف بیات به شرح تحولات جهان عرب و تحلیل خیزش‌های اخیر این ملل پرداخته است. وی ضمن پاسخ‌هایش اشاراتی به جنبش‌های ایران دارد. بیات چگونگی گذار از اسلام و تحول اسلامگرایی را بیان می‌كند؛ تحولی كه در شعارهای ایرانی‌ها و اعراب آشكار شد. خیزشِ عرب‌ها طی سه دهه‌ی اخیر محورهای مشخصی دارد كه به سبب اشتراكات زبانی و فرهنگیِ جهان عرب از مرزهای جغرافیایی می گذرد و به مرزهای فرهنگی محدود می‌شود. این گفتگو نسخه اصلاح شده‌ای است از گفتگوی اٌزگور گوكمِن[1] با آصف بیات در ماهنامه تركیِ فرهنگِ سوسیالیستی بیریكلیم (آگوست_سپتامبر ۲۰۱۱). اثر آصف بیات به اسم Making Islam Democratic تحت عنوان Islam Demokratiklestimerk به تركی برگردان شده و نسخه اصلاح‌شده گفتگو در مقدمه این اثر گنجانده شده است.
ماجرایِ سپنتا نیکنام، سمپتومِ یک وضعیتِ تاریخی و در عینِ حال آشکارکننده‌ی تناقضِ اساسیِ مفهومی چون «مردم‌سالاریِ دینی» به شمار می‌رود.
جیمز ویلیامز نامزد درجه دکتری در رشته آزمایشگاه اخلاق دیجیتال و برنده بالاترین جایزه گوگل هرچند عاشق رمان‌های دنیای قشنگ نو و ۱۹۸۴ است ولی در دفتر لندن گوگل کار می‌کند. مجله‌ی «ناتیلوس» برای بحثی درباره‌ی قدرتِ تشویش‌آمیزِ اقتصادِ توجه در عصر مدرن با ویلیامز گفتگو کرده است.
آیا ثروت نفت به فقر سیاسی می‌انجامد؟ اغلب چنین به نظر می‌رسد که کشورهایی که بخش عمده‌ای از درآمدشان از صادرات نفت به دست می‌آید، کمتر به دموکراسی گرایش دارند اما کتاب «دموکراسی کربنی؛ نفت و قدرت سیاسی در جهان امروز» از داستان پیچیده‌تری می‌گوید؛ تاریخ انرژی را مورد بازاندیشی قرار می‌دهد و درکی از سیاست‌های زیست‌محیطی، مبارزه برای دموکراسی و جایگاه خاورمیانه در جهان مدرن به دست می‌دهد.
بعد از گذشت نزدیک به سه دهه از آغاز فرایند خصوصی‌سازی، این پروژه به ایده مسلط سران هر دو جناح حکومت تبدیل‌شده است. خصوصی‌سازی برای کارگران یادآور هیولای مخوف اخراج و تعطیلی و ورشکستگی است و برای طبقات فرودست نشانگر تعمیق شکاف طبقاتی.
حمله انتحاری اخیر داعش/طالبان به تظاهرکنندگان جنبش روشنایی، اهل بامیان و اکثرا هزاره‌ای، را نباید به صورت مجرد و تصادفی جدا از کشتار‌های هزاره ستیزانه در سه دهه اخیر دید، بلکه باید منطق درونی این جنایت را در روابط حاکم سیاسی و اجتماعی در افغانستان جست.»
وقتی کسی که قرار است زمام امور را به دست بگیرد خودش و جناحش بسیار بیشتر غرق در فسادند چگونه فردی منطقی باور می‌کند این وقایع برای مبارزه با فساد صورت می‌گیرد؟
نئولیبرالیسم چیزی بیش از معادلی صرف برای «فاسد» یا «ابَر سرمایه‌دار» است؛ ایدئو‌لوژی سیاسی مشخص که نه تنها نوظهورتر از کاپیتالیسم است، که بسیاری از طرفداران کاپیتالیسم با آن مخالف‌اند.
مادامی که دولتی دموکراتیک بر سر کار نیاید، چرخه دائمی انباشت فسادآلود سرمایه ادامه خواهد داشت. گفتوگویی که می‌خوانید بخشی از پرونده «اگر فساد نبود» میدان است.
