کرج سال ٨٩ از تهران جدا شد، اما گذر هفت‌سال همچنان نتوانسته عامل بهبود وضع تحصیلی برخی از مهاجران باشد با وجود پیگیری خانواده‌ها، اداره اتباع پاسخی به این مشکل نداده است
درباره تحصیل دانش‌آموزان افغانستانی در ایران همواره مشکلاتی در میان بوده و هست. حتا در مواردی بر ممنوعیت حضور این دانش‌آموزان در مدارسی خاص تاکید شده بود. اتفاقی که اشکال پنهانی و غیر انسانی از نژادپرستی و مهاجر‌ستیزی بخشی از ایرانیان را نشان می‌دهد. در همین راستا و برای حل این معضل افغانستانی‌های مقیم ایران به راه‌کارهای دیگری اندیشیده‌اند که مدارس خودگردان یکی از مهم‌ترین این راه‌کارهاست.
در دو سال گذشته، بحران پناهندگی در اروپا و برخوردهای متفاوتی که دولت های مختلف در مواجهه با پناهندگان- عمدتا سوری- داشته‌اند، موجب بحث و جدل‌های فراوان شده و فضای ایران نیز کم و بیش درگیر چنین مباحثی بوده است. از سوی دیگر این روزها در ایران احساسات ملی گرایانه حول درگیری‌های منطقه‌ای دوباره گل کرده و بعضا شاهد موضع‌گیری‌های مبتنی بر نژاد در تقابل با همسایگان عرب هستیم. در این میان اما، ایران خود کشوری مهاجرپذیر محسوب می شود؛ مهاجران افغان از همان سال‌های اول انقلاب و درچند نوبت به دلیل وضعیت جنگی کشورشان، ناگزیر به جلای وطن شده و عمدتا در ایران سکنی گزیده‌اند. اما گویی نسل‌های دوم و سوم این مهاجران که در ایران به دنیا آمده و رشد کرده‌اند، هنوز چوب ملیت غیرایرانی خود را می‌خورند؛ آذر ماه سال پیش اخباری از تنبیه عجیب دانش آموزان افغان در پاکدشت ورامین منتشر شد و سر و صدای زیادی به پا کرد. اکنون نیز گزارشی از تنبیه دانش آموزان افغان مدرسه ای در دماوند منتشر شده است. روشن نیست چه تعداد از این وقایع امکان رسانه‌ای شدن پیدا می‌کنند، اما گویی مدرسه‌ها تبدیل به عرصه‌ای شده‌اند که قرار است از همان کودکی به بچه‌های افغان معنای تفاوت خون و نژاد را بیاموزند.
