بودجه‌های تقدیمی دولت حسن روحانی، به‌ویژه لایحه بودجه 97 نشان از پروژه تبدیل خدمات عمومی به خصوصی و پولی‌سازی دارد که البته طی سه دهه اخیر کلید خورده و اکنون در گستره وسیع‌تر و عمیق‌تری در حال پیشروی است.
از زمان انقلاب فرهنگی تا امروز سیاست‌های مختلفی برای دانشگاه‌ها در نظر گرفته شده است اما محمد مالجو، اقتصاددان معتقد است سه جهت‌گیری اصلی در حوزه آموزش عالی در این سال‌ها دنبال شده است: پیشروی سیاسی صاحبان قدرت در دانشگاه، کالایی‌سازی آموزش عالی و تجاری‌سازی دانشگاه‌های علوم انسانی.
در دانشگاه‌ها بذری کاشته شده که حالا می‌توان به رشدش امیدوار بود و لب به تحسینش گشود. دانشجویان از جایی شروع کرده‌اند که می‌تواند مسئله را نه فقط در داخل دانشگاه سراسری کند که مرزهای مقاومتش را به بیرون دانشگاه بکشاند؛ صحبت حالا از منافع و معیشت دانشجویان امروز و مزدبگیران فرداست.
دانشجویان به قانون سنوات، روند خصوصی‌سازی و کالایی شدن آموزش، کیفیت نامطلوب غذا، وضع خوابگاه‌ها، به تبدیل‌شدن دانشگاه‌ها به بنگاه تجاری، کاهش ظرفیت دانشجوی دولتی و روزانه اعتراض دارند و از دولت دوازهم توقع دارند دانشجویان را تصمیم‌هایی که برای آنها گرفته می‌شود سهیم کند.
بعد از خصوصی یا پولی‌شدن بسیاری از امکانات در دانشگاه‌ها حالا بحث خصوصی‌شدن خوابگاه‌ها به میان آمده است. مسئولان دانشگاه‌ها به معترضان به وضع خوابگاه‌ها می‌گویند «چاره کار این است که یک پیمانکار خصوصی خوابگاه را مدیریت کند» اما این موضوع هزینه خوابگاه‌ها را چندبرابر خواهد کرد.
نشست «نقد اجتماعی کالایی‌شدن دانش» در دانشگاه علامه برگزار شد. در این نشست که با حضور محمدامین قانعی‌فر، رئیس سابق انجمن جامعه‌شناسی ایران و مجمد مالجو، اقتصاددان برگزار شد تاثیر کالایی‌شدن دانش بر دانشگاه و جامعه بررسی شد.
