همین حالا سیستم درمانی کشور فروریخته است، مسئولین هم به این موضوع آگاه هستند اما حرفی برای گفتن ندارند. وقتی مریض را محوطه بیمارستان درمان کنید یعنی سیستم درمانی فروریخته است. مریض‌هایی با میزان اکسیژن ۵۰ درصد در بخش بستری شده‌اند و آنجا فقط صبر می‌کنند تا مریض فوت کند.
در ایران به‌دلیل کمبود تخت و فضای درمانی، امکان اختصاص فضایی کاملا مجزا برای بیماران غیرکرونایی وجود ندارد؛ علاوه بر ترس از ابتلا به بیماری کرونا در این مکان‌ها، بسیاری از مراکز درمانی امکانات کافی برای رعایت فاصله اجتماعی ندارند و بیماران کمتر تمایل به مراجعه دارند.
ما احمق نیستیم، حتی اگر مثل احمق‌ها با ما رفتار کنند. ما می‌دانیم انگیزه کسب سود چه بر سر خدمات عمومی می‌آورد.
در دورانی که برخورداری از بهداشت و سلامت به‌عنوان یک حق بشری اسیر مناسبات بازاری شده است، لوکزامبورگ ما را فرا می‌خواند تا مبارزه برای سلامت را از سر بگیریم.
