بیش از یکسوم جمعیت تهران با پای پیاده یا با استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی در شهر حرکت میکنند. خیابانهای تهران از اتوموبیل اشباع شدهاند و هوای آلوده و ترافیک از تبعات سیاحت خودروها است. با وجود همه این معضلات آشکار، شهرداری به جای اتخاذ سیاستهایی در جهت توسعه حمل و نقل عمومی و کاهش تردد خودروها به ساختن اتوبانهای طبقاتی و تونل برای تسهیل عبور و مرور اتوموبیلها اقدام میکند. ساخت پلهای عابر پیاده نیز در راستای سیاستهای مشابه است؛ دور کردن پیادهها از سطح خیابان و فرستادنشان به زیر زمین و هوا. در این نوشته مجید ابراهیمپور، سیاست شهری حاکم بر تهران و ذینفعان اینگونه سیاستها را بررسی میکند و از لزوم «پیادهمدار» شدن تهران مینویسد.
۲۲ شهريور ۱۳۸۹، فريبرز پناهي، مجري طرح بنزين پتروشيميايي، درباره درصد بالاي تركيبات آروماتيكي در اين بنزينها گفت: «در اين واحد بنزيني توليد ميشود كه تركيبات آروماتيكي آن تا حدودي بالا است. اما اين بنزين به عنوان بنزين نهايي تحويل جامعه نميشود كه مردم از درصد بالاي تركيبات آروماتيكي آن نگران باشند.»
از سال ١٣٩٠ تا پايان سال ٩٢ تهران تنها ٩ روز هواي پاك داشت اما با حذف بنزين پتروشيمي اين رقم در سال جاري به ١٣ روز افزايش يافته است. تعداد روزهاي ناسالم نيز از ٢١٥ روز در سال ٩٠ درسال جاري به ٩٢ روز كاهش يافته است. اين خلاصهترين وضعيتي است كه ميتوان بر اساس آن هواي تهران را توصيف كرد!
فضاهای شهری تهران در این سالها گسترش چشمگیری برای تردد خودروها و انسانهایی با شتاب زیاد داشته است. تأمل در شهر و قدمزدن بهآرامی شاید دیگر یک خاطره در این شهر باشد. در این میان سوژههای انسانی که توانایی همراهی با این سرعت رفت وآمد را ندارند از شهر و این فرایند حذف می شوند. کودکان،معلولان و سالمندان از مهمترین این گروهها هستند. در مطلب زیر نویسنده بههمین موضوع پرداختهاست.
در این یادداشت سولماز حسینیون منطق حکمرانی شهری را وصف میکند که در آن پیادهروها باید از سطح خیابان حذف شوند و زیرگذرها و پلهای هوایی بر آنها تحمیل شوند. زیرگذر چهارراه ولیعصر نمونهای از پیشتازی شهرداری شهر تهران در جهت هر چه بیشتر غیر دموکراتیککردن شهر به نفع خودروداران و به زیان پیادهروها، افراد مسن و معلول است. این نوشته که توسط میدان بازنشر میشود در تاریخ ۲۶ خرداد ۹۳ در وبلاگ باهمنوشت منتشر شده است.