در روزهای اخیر مناطق مختلف ایران از جنوب تا شمال درگیر بارندگی بی‌سابقه و به دنبال آن سیلاب‌های گسترده بوده‌اند. بارش و سیلی که به لحاظ شدت و وسعت آن در دهه‌های اخیر ایران بی‌سابقه بوده‌اند. این سیلاب‌ها منجر به تلفات جانی و خسارت سنگین و بی‌سابقه در اقصی نقاط ایران شده‌اند. چه زمینه‌های طبیعی، اجتماعی و سیاسی در پس این سیلاب‌ها وجود دارد که چنین قدرت ویرانگری به آنها داده؟
در رویارویی با جلوه‌های ناگوار تغییرات اقلیمی و پیامدهای وخیم مدیریت غیرعلمی و اغلب سودورزانۀ منابع آب و خاک در کشور ما رویکردهای گوناگونی، از محدود و بهینه کردن کشاورزی تا تعطیلی یکسرۀ آن مطرح‌شده است. گزارش زیر، اما نشان میدهد چگونه می‌توان با استفاده از فناوری پیشرفته و با حداقل استفاده از منابع سنتی کشاورزی، یعنی آب‌وخاک، به تولیدی چند برابری دست یافت. پرسش این است که اگر این مهم در هلند «... نه در اتاق‌های هیئت‌مدیرۀ شرکت‌های سهامی بزرگ که در هزاران مزرعۀ کوچک خانوادگی روی میدهد.» آیا می‌توان در ایران هم به ساماندهی‌های مشابه دست یافت؟
هنگامی که سیاستمدارن «به نام آزادی، اعلان جنگ می‌کنند» و به نام «ایجاد شغل» از کم اهمیت بودن محیط‌زیست می‌گویند، این نه دست مردم که باید دست قدرت‌های بزرگ اقتصادی باشد که از آستینشان بیرون آمده تا پای «پروژه‌های توسعه‌ای» را امضا کنند. اخیرا آقای رئیس‌جمهور گفته است «زندگی مردم» اصل است و نه توصیه‌های «ملالغتی» محیط‌زیست. اما آیا این سیاستمدارن به تناقضات خطرناک ایده‌های خود واقف نیستند؟
تنها فقر و خشونت گرسنگی نیست که کاروان مهاجران را از آمریکای مرکزی از راه مکزیک به ایالات متحده روانه می‌دارد. یکی دیگر از عوامل شکل‌دهنده‌ی کاروان مهاجران که از دیدها پنهان مانده، تغییرات‌اقلیمی است. اکثر این مهاجران اهل کشورهای گواتمالا، هندوراس و ال‌سالوادور هستند. سه کشوری که با خشونت، جرایم سازمان‌یافته و فساد سیستماتیک ویران شده‌اند.
