زاگرس می‌‌سوزد و از دود آتشی که برمی‌خیزد چشم فعالان محیط زیست تر شده است. فعالانی که سال‌هاست و سال‌هاست از جان می‌گذرند، از مال می‌گذرند، از رفاه می‌گذرند و می‌خواهند این سرزمین باقی بماند، زاگرس بماند و آن را به نسل بعدی برای حفاظت واگذار کنند.
نه بختگان و نه طشک آبی در کف ندارند، اما باز هم در بالادستشان طرح انتقال آب زدند. آن هم نه برای مصرف شرب یا صنعت، بلکه برای کشت برنج در اسفیان و تل‌زری؛ منطقه‌ای که تا سال پیش کشت آبی به خود ندیده بود.
با ساخت جاده جدید روستای «وزوه» چهار هزار درخت کهنسال و زیست بوم این منطقه نابود می‌شود؛ انجمن دوستداران طبیعت فریدونشهر اعلام کرده ساخت این جاده هیچ توجیه فنی و زیست محیطی ندارد.
سیستمی که یگانه هدفش به حداکثر رساندن میزان سود است و همواره مترصد است که هر موجودی از این کره خاکی را به یک کالای دارای قیمت تبدیل کند، سیستمی فاقد روح است؛ چنین سیستمی هرگز نمی‌تواند روح داشته باشد و هرگز نمی‌تواند سبز باشد.
