یوناتان شپیرا یک سال پیش از آن که پدرش جت‌های جنگی را در جنگ اکتبر سال 1973 به پرواز در آورد، در یک پایگاه نظامی متولد شد. سی سال پس از آن، و بعد از دوازده سال خلبانی نیروی هوایی، شپیرا ارتش را کنار گذاشت. در سال 2003، او نامه‌ای نوشت و متعهد شد که هرگز بر فراز سرزمین‌های اشغالی نوار غزه و کرانه باختری پرواز نکند. شپیرا جزو معدود اسراییلی‌هاست که اعلام کرده‌اند از فراخوان فلسطینی‌ها برای بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم اسراییل (BDS) حمایت می‌کنند. او هم‌چنین به علت تلاش برای شکستن حصر غزه از طریق کشتیرانی، مورد حمله ارتش اسراییل قرار گرفته است. به تازگی او با رایان رودریک بیلر، از نشریه «انتفاضه الکترونیک» گفتگویی داشته است. نباید فراموش کرد که راه‌حل‌های صلح‌طلبانه که از زمان اشغال فلسطین همواره مطرح بوده‌اند، به‌طور هم‌زمان مورد نقد گروهی دیگر بوده که بر تاریخ گفتگوهای صلح و نتایج آن تکیه می‌کنند.
شیوا جمالی در گزارش زیر به مشکلات بخشی از مهاجران افغان در ایران پرداخته است که با مساله پیوند عضو دست و پنجه نرم می‌کنند. قانون ممنوعیت پیوند اعضا برای اتباع خارجی چندین‌بار دستخوش دگرگونی شده است؛ در حال حاضر اتباع افغان مقیم ایران می‌توانند از هم‌وطنان مقیم خود در ایران عضو پیوندی دریافت کنند اما آنگونه که در این گزارش آمده است «چون افغان‌های مقیم ایران معمولا کارهای بدنی سنگین انجام می‌دهند، پیدا کردن دهنده عضو، کار خیلی سختی است». ضمن اینکه افغان‌های تازه‌وارد به ایران «حتی قادر به دریافت عضو از یک افغان هم نیستند. افغان‌هایی قادر به دریافت عضو از یک افغان دیگر هستند که دارای کارت آمایش باشند یا پناهنده باشند یا گذرنامه‌شان مهر دایم داشته باشد». در واقع این خون افراد است که تعیین‌کننده امکان برخورداری آنها از حق درمان است. آن هم در سرزمینی که گرفتن تابعیت ایرانی، حتی برای افغان‌های متولد ایران، امری بسیار دشوار است.
