آمارهای جهانی نشان میدهد مرگ ومیر زنان در پی ابتلا به کرونا نسبت به مردان کمتر بوده است؛ اما آیا زنان در این مدت فشارهای برابری را تجربه کردهاند؟ دوره قرنطینه برای آنها چگونه سپری شده است؟
تصور اینکه ایدهای برابرطلب و پیشرو مانند «همترازسازی جنسیتی» میان فعالان حقوق زن یک کشور مردود و منفور شود، دشوار است. اما این دقیقا اتفاقی است که در آفریقای جنوبی افتاد. برنامههای همترازسازی جنسیتی که پس از برافتادن آپارتاید در میان سازمانهای دولتی و غیردولتی محبوب شدند، بعد از مدتی به یک تجربه ناکام و به قول یک فعال زن «هولناک» تبدیل شد.
نابرابریها و ظلم و ستمها تنها با زور ممکن نمیشوند. و حاکم ساختن و مشروعیتبخشیدن نظامهای تبعیضآلود نیازمند ایدئولوژی و تصوراتی است که انسانها را قانع سازد آنچه رخ میدهد نه تنها نابرابری، بیعدالتی و ظلم و ستم نیست که عین عدالت، منطق و عقلانیت است.
دو نفر از «پیشکسوتان» فوتبال مردان (سپهر حیدری و مهدی فنونیزاده) در جریان دعوا و تسویه حساب و اهانتهایشان به یکدیگر، پای فوتبال زنان را به میان کشیده و برای تحقیر یکدیگر، هرکدام طرف مقابل را «لایق» حضور در لیگ فوتبال زنان دانستهاند.
سال ۱۳۵۲، آغاز شورش شهرزاد بود، سالی که شهرزاد در اعتراض به تصویر بازنمایی شده از زن در سینمای بدنه و تنفس در فضای آلوده به مناسبات غیرحرفهای، تصمیم گرفت از بازیگری کناره بگیرد. لیلا نبوی در این یادداشت از زندگی و آثار کبری امین سعیدی میگوید.
زاغه کولامناگار یکی از بزرگترین زاغههای حومه شهر تریواندروم در ایالت کرالا در هندوستان است. این زاغه در اواسط قرن بیستم به شکل تدریجی توسط جمعی از مسلمانان و هندوهای فقیر شکل گرفت. در این زاغه کارهای غیرقانونی مانند تولید غیرقانونی الکل، فروش موادمخدر رایج بود و از زمان پیدایش زاغه چند طرح حکومتی برای ساماندهی به وضعیت این زاغه اجرا شد.
خشونت جنسی در طبقه کارگر و یا میان مهاجران غالبا به دلیل مخاطرات و ریسک از دست دادن موقعیتهای کاری و یا اقامتی به بیان در نمیآید. این یادداشت نگاهی داشته به تغییر قوانین مربوط به آزار جنسی در امارات و وضعیت خشونت جنسی علیه زنان کارگر مهاجر این کشور.
در بسیاری از کشورها، بودجههای دولتی و سراسری معمولا ارجاع خاصی به مردان یا زنان ندارد، اما تاثیر این بودجهها در زندگی زنان و مردان متفاوت است. وقتی بودجهبندی بدون توجه به جنسیت انجام می شود ممکن است خنثی و بیطرف به نظر بیاید، اما معمولا بر اساس درکی تبعیض آمیز و محدود از جنسیت است و در عمل به نابرابری جنسیتی دامن میزند.
جمعی از روزنامهنگاران زن میگویند رویکرد انجمن صنفی روزنامهنگاران استان تهران به مساله آزارهای جنسی در فضای کاری رسانهها، «ابتر و یکجانبهنگر، محافظ وضع موجود و مدافع تبعیضهای سیستماتیک علیه خبرنگاران زن» است.