در غالب رویکردهای موجود، بی‌خانمانی، یک مسأله فردی است و نه اجتماعی و به جای آنکه ساختارهای اجتماعی مورد پاسخگویی قرار گیرند، این افراد بی‌خانمانند که مورد بازخواست، اتهام، دستگیری، جریمه و تنبیه قرار گرفته‌اند.

«من تا به حال رأی نداده‌ام. اصلا نمی‌دانم شناسنامه‌ام کجاست. حق؟ رأی دادن حق است؟ از کی تا حالا حق ما مهم شده؟ یک زنی مثل من بیشتر باید فکر خانه باشد. من حقم این است که گشنه نمانم، که می‌مانم. وگرنه انتخابات برای من چیزی ندارد.»

مسئله اصلاح نژاد و خلاصي از ژن ضعيف قرنهاست فكر بشر را به خود مشغول كرده، اما اين انديشه، كه چه در نازيسم و چه در طرح عقيم‌سازی مي‌توان آن را دنبال كرد، چه سياست و منطقي را دنبال مي‌كند؟ آيا «منطق ابزاری» كه به دنبال «حفظ خود» است با منطق «عشق و همدردی» جور در مي آيد؟