شوربختانه به غیر از معدود مراکزی که اندکی به استانداردهای جهانی محل‌های نگهداری حیوانات نزدیک هستند، مابقی مراکز فرسنگ‌ها با آنچه که به عنوان باغ‌وحش «مناسب» (و نه ایده‌آل) می‌شناسیم فاصله دارند
ورود گونه‌های جدید به یک زیستگاه، هم می‌تواند در داخل مرزهای جغرافیایی یک کشور و هم بین دو کشور یا دو قاره مختلف رخ دهد. در تمام این موارد، انتقال گونه‌های غیربومی به یک منطقه می‌تواند باعث آسیب به زیستبوم طبیعی و فعالیت‌هایی نظیر کشاورزی و دام‌پروری شود.
از زمانی که انسان‌ها به جان هم افتادند، حیوانات نیز دچار رنج و زجر فراوان شدند؛ زیرا حیوانات در جنگ‌ها غالبا در خط مقدم جبهه حضور دارند، از فیل‌ها و اسب‌ها گرفته تا کبوترهای نامه‌بر و سگ‌های مین‌یاب و دلفین‌های تربیت‌شده.
باب تورس در کتاب «اقتصاد سیاسی حقوق حیوانات»، که اخیراً به همت نشر مرکز و با ترجمه گلناز ملک منتشر شده می‌کوشد بهره‌کشی از حیوانات را از منظر اقتصاد سیاسی بررسی کند و دام‌پروری و صنایع مربوطی را که از بهره‌کشی حیوانات سود می‌برند، درون چارچوب بزرگ‌تر و پویای بهره‌کشی در نظام سرمایه‌داری قرار دهد.
