برای ارزیابی وضعیت مشارکت در هر جامعه‌ای، باید مساله مشارکت زنان و مردان را در زندگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی شهری بررسی کرد. باید نقش و منفعت هر یک از این گروه‌ها به‌عنوان کارگر، کاربر، مسئول مراقبت و نگهداری، مشتری، یا فردی که در پی لذت و تفریح است در نظر گرفته شود.
محققان فمینیست معتقدند دستیابی به روش‌های توسعه پایدار تنها از راه مشارکت و همکاری زنان و مردان با یکدیگر و تلاش مدام برای رفع تبعیض جنسیتی ممکن است.
جایگاه اقتصادی زنان، جنبش‌ها و کنش‌گری زنان در فضای شهری که برای مردان ساخته شده، رابطه میان سرمایه‌داری و مردسالاری، شکل ارتباط زنان با دیگر افراد جامعه همگی از جمله موضوعاتی هستند که با برنامه‌ریزی شهری رابطه‌ای دوسویه دارند. این مقاله به موضوعاتی می‌پردازد که نقد فمینیستی می‌تواند آنها را برای نظریه برنامه‌ریزی شهری تبدیل به مساله کند.
کمال اطهاری در این یادداشت با مرور مداخله‌های دولت و بازار در مساله مسکن در چهل سال گذشته، نشان می‌دهد ابراز بی‌اطلاعی سیاست‌گذاران از تاریخ مساله مسکن در ایران و اکتفا به پروژه‌هایی موسوم به مسکن ملی، مالیات بر خانه‌های خالی و... بیشتر شبیه کمدی هستند تا هر چیز دیگری.
در مطالعه فاجعه باید نشان داد جنسیت و فاجعه کجاها باهم پیوند متقابل دارند. انواع آسیب‌پذیری جنسیتی در فاجعه، تاثیر روابط جنسیتی بر شیو‌ه‌های برنامه‌ریزی مربوط به مدیریت فاجعه، و تغییرات درازمدت روابط جنسیتی پس از فاجعه می‌توانند دریچه‌های خوبی برای فهم جنسیتی از فاجعه باشند.
بناها طبق ایدئولوژی و فهم خاصی از محیط و اجتماع به وجود می‌آیند و وقتی زنان در این فهم حضور نداشته باشند، در استفاده از بنا نیز همواره سهم کمتری از مردان دارند.
«سرعت» کلید واژه توسعه شهری‌ست. در این یادداشت با پیش کشیدن «جنبش شهر آرام» این رویکرد نسبت به توسعه شهری به چالش کشیده می‌شود چرا که پژوهش‌ها می‌گویند شهرهای آرام مردمی مهربان‌تر و با شفقت دارند.
اتومبیل‌ها جایگاه ویژه‌ای در زندگی هر شهروندی تسخیر کرده‌اند و تصور زندگی بدون آنها سخت شده است. اما این وسیله چه تاثیری بر زیست شهری و فردی ما گذاشته است؟ آیا اتومبیل تنها یک وسیله برای جابجایی است؟
