چرا وقتی راجع به کردارهای مردانی صحبت می‌شود که مرتکب آزار جنسی یا تجاوز شده‌اند، ناگهان سر و کله کسی پیدا می‌شود که می‌گوید «نگوییم همه مردان»؟ چرا نباید به چنین استدلالی توسل جست؟
با در نظر گرفتن رابطه‌ی مکانی و زمانیی که دو مفهوم برابری‌خواهی و امر اجتماعی با یکدیگر دارند، چگونه می‌توانیم در تاریخ معاصر ایران قدم بگذاریم؟ دکتر ابراهیم توفیق، استاد جامعه‌شناسی به پرسش‌هایی در این زمینه پاسخ می‌دهد.
یادداشت پیش‌رو به محدود ماندن نسبی جنبش زنان ایران در جغرافیای کشور می‌پردازد. آیا عدم ارتباط جنبش زنان ایران با بیرون مرزهای کشور به جنبش کمک کرده تا عمل سیاسی، تفکر و شیوه‌های مبارزه خاص خود را خلق کند؟ انزوای جنبش فمینیستی ایران چه تاثیری بر عملکرد فعالان آن گذاشته است؟ آیا این جنبش، با توجه به سرمایه انسانی عظیم بیرون از مرزهای خود، توانایی شکل‌دهی یک ارتباط جمعی، هدفمند و مستمر با فمینیست‌های دیگر نقاط دنیا دارد یا نه؟
