براساس آمار سازمان هواشناسی، ١٤ درصد مساحت استان خوزستان به خشکسالی خفیف، ٦٨ درصد به خشکسالی متوسط ١٤ درصد به خشکسالی شدید و ٤ درصد به خشکسالی بسیار شدید دچار شده است.
در خوزستان – و دیگر مناطق جنگ‌زده - هنوز وضعیت بحرانی ادامه دارد. آثار باقی‌مانده از جنگ و خرابی‌های گسترده، همراه شده است با بحران‌های زیست‌محیطی: کمبود آب و هجوم ریزگردها، طوفان خاک. سدسازی و انتقال آب و خشکیدگی تالاب‌ها و رودخانه‌ها از عوامل اصلی این پدیده مخرب‌اند.
صدها سال بود که دشت‌های هندیجان خوزستان از طغیان رودخانه زهره مشروب می‌شد و در طول زمستان زیر آب می‌رفت اما ساخت سه سد روی زهره، طغیان آب رودخانه را از بین برد و این اراضی به کانون ریزگرد تبدیل شد.
سال ۹۳ نقطه اوج طرح مسائل محیط زیستی در رسانه‌ها و افکار عمومی بود؛ افزایش آلودگی هوا در کلان‌شهرها، تداوم بحران‌های محیط زیستی از قبیل خشکسالی و کم آبی و تداوم بحران در دریاچه ارومیه یا واکنش‌های عمومی به خشک شدن رودخانه‌ها و تالاب‌ها و در روزهای پایانی مسئله جزیره آشوراده و کابوس ریزگردها در خوزستان. با رشد نمودهای قابل مشاهده‌ی تخریب محیط زیست، توجه‌ها به فعالیت‌ها و وظایف سازمان حفاظت محیط زیست و در راس آن معصومه ابتکار نیز فزونی گرفت. در همین رابطه و در جستجوی حلقه مفقوده واکنش‌ها به بحران‌های محیط زیستی سراغ حمیدرضا میرزاده روزنامه‌نگار و فعال محیط زیست رفتیم تا از او که سال‌هاست در مقام روزنامه‌نگار و فعال محیط زیست در این حوزه کنکاش کرده‌ست وضعیت را جویا شویم. میرزاده از سال ۱۳۸۶ در روزنامه‌های گوناگون در حوزه «محیط زیست» فعالیت داشته و سردبیر سایت سبزپرس است. وی همچنین به طور تخصصی در حوزه محیط زیست در وبلاگ «سرباز زمین» می‌نویسد.
