طرح حق بازگشت و پیوند زدن کنش مستقیم در روی زمین با آن، بسیاری از آوارگان فلسطینی، از قبیل ساکنان غزه را در پیش بردن سیاست خود فارغ از زد‌وبندهای تشکیلات و گروهای بزرگ فلسطینی، توانمند می‌کند. بدین ترتیب نیازی به کسب اجازه از نخبگان سیاسی یا به دست آوردن سلاح برای مبارزه به میانجی آنان نیست. ناکارآمدی و بن‌بست این طرق سیاست‌ورزی در ماه‌های اخیر هم بیش از همه در انتقال سفارت آمریکا به بیت‌المقدس نمود یافت. عملی که رشته‌ی هر مذاکره و پیمان در سطوح عالی و بیش از هر چیز «صلح» دروغین را پنبه کرد.
در آستانه شروع درگیری‌های دوباره در غزه‌ایم. اما ماجرای غزه از نظر مارک بلومنتال نه یک سرکوب صرف، که پروژه‌ای سیاسی و جمعیتی است. پروژه‌ای فراتر از نسل‌کشی، پروژه‌ای که نه لزوما در پی نابودی کامل یک جمعیت، بلکه به دنبال حذف مطلق یک هویت سیاسی است.
«یک ساعت است که رسیده‌اید، بیش از ظرفیتتان خاک و مونوکسید کربن استنشاق کرده‌اید. تازه نیم ساعت دیگر طول خواهد کشید تا به سربازی برسید که ممکن است بدون ذکر هیچ دلیلی شما را مجبور کند که برگردید.» این وضعیت فلسطینیانی است که هر روزه از گذرگاه قلندیا عبور می‌کنند.
یکی از دانشگاه‌هایی که نقش خاصی در پیشبرد منافع نظامی اسرائیل دارد، دانشگاه عبری است. این دانشگاه در نامه‌ای به‌صراحت اعلام کرده است: «دانشگاه عبری به جنگ ملحق می‌شود تا از دانشجویان جنگاور خود حمایت کند، هدف دانشگاه آن است که از بار مالی‌ای بکاهد که بر دوش کسانی است که به جنگ غزه پیوسته‌اند». دانشگاه عبری از هیئت امنا و دوستان دانشگاه درخواست کرده است که برای اعطای بورسیه‌های تحصیلی به شرکت‌کنندگان در عملیات «مرز محافظ» به دانشگاه کمکِ مالی کنند. کمک‌های دانشگاه منحصر به تسهیلاتِ مالی نیست. دانشگاه برای دانشجویان جنگاور امتیازات دیگری نیز قائل می‌شود: کلاس‌های فوق برنامه پیش از امتحان، تخفیف در شرایط امتحان، عضویت آزاد در باشگاه‌ها، دسترسی ویژه به کتابخانه و ۵۰ درصد تخفیف در استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی.
زمانی که از «آزادی آکادمیک» سخن می‌گوییم، باید واقعیتِ کشتارهای اسرائیل را نیز پیش رو داشته باشیم و صرفاً به این مسئله فکر نکنیم که بایکوت چه محدودیت‌هایی برای ما ایجاد خواهد کرد. حقوق فلسطینیان و قوانین بین‌الملل دائماً از سوی اسرائیل نقض می‌شود، شهرک‌های غیرقانونی پیوسته گسترش پیدا می‌کنند، اسرائیل، آمریکا، کانادا و اروپا مدام به جنبشِ بایکوت حمله می‌کنند. دربرابر همۀ این شرایط، فلسطینی‌ها هیچ راه «مشروعی» برای مقابله ندارند، حتی وقتی که می‌کوشند اعتراض خود را در قالبِ جنبشی مدنی، غیرخشونت‌آمیز و قانونی، مانند جنبش بایکوت، سامان دهند.
