تصور ما از آینده و گذشته تنها تصوری محدود در زمان و رمان‌های علمی تخیلی نیست، این تصور امروز و در مکان موجود هم در زندگی ما تبلور می‌یابد.
اگر طاعون تقریبا همه اروپاییان را می‌کشت، چه می‌شد؟ نقشه آفریقا ممکن بود چه شکلی پیدا کند؟ با در نظر گرفتن خط زمانی متفاوت، هنرمند سوئدی، نیکولا کیون، نقشه بدیلی از جهان تصویر می‌کند که در آن آفریقا استعمار نشده است.
نوشته پیش‌رو، نسخه‌ای خلاصه‌شده از یک سخنرانی با همین عنوان است که در ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۱۶ در «مرکز خاورمیانه دانشگاه ال‌اس‌ای» ارائه شده بود. این نوشتار بر اساس پژوهش نویسنده درباره کنش‌گری زنان در مصر، لبنان و اردن از زمان استقلال تا بهار عربی است . وی بیش از صد روایت شخصی از فعالان زنان طبقهٔ متوسط از نسل‌های مختلف جمع‌آوری کرده و برمبنای مفهومی که یک «پارادوکس جنسیتی» تلقی می‌شود چارچوب‌بندی کرده است:« با وجود گذشت بیش از یک قرن از کنش‌گری زنان، چرا زنان در کشورهای عرب هنوز با بعضی از گسترده‌ترین نابرابری‌های جنسیتی در دنیا مواجه هستند؟»
بعد از حملات اخیر پاریس بار دیگر بحث نژادپرستی و ملی‌گرایی در رسانه‌ها بالا گرفت و شهروندان عادی فرانسه نیز از آن متأثر شدند، تا جایی که به پیروزی گسترده جبهه ملی در دور اول انتخابات منطقه‌ای انجامید. اتین بالیبار، فیلسوف فرانسوی قریب به سه‌دهه پیش کتابی نوشت (به‌همراه امانوئل والرشتاین) با عنوان «نژاد، ملت، طبقه» و در آن به این بحث پرداخت. بالیبار، مسئله نژادپرستی و اشکال جدید آن را مضمون عمده فلسفه سیاسی خود قرار داده، به‌ویژه در نقد خود از سرمایه‌داری و جامعه لیبرالی.
داعش در رسانه‌های جریان اصلی، چکیده تمام بدی‌هاست؛ هیولایی که، فارغ از خاستگاه‌ها و نقشی که در راستای سیاست‌های جنگ‌طلبانه کشورهای غربی بازی می‌کند، به‌عنوان قطب مخالف «غرب» معرفی می‌شود. در این دوگانه‌ی خیالی چیزی که غریب می‌نماید، فرار خودخواسته زنان مسلمانی است که ظاهرا طعم آزادی را در جوامع اروپایی چشیده‌اند؛ کسانی که، با سختی فراوان، خود را به ظاهرا وحشتناک‌ترین مکان برای زنان در جهان می‌رسانند تا در صفوف داعش مبارزه کنند. نویسنده متن ضمن به چالش کشیدن نگاه کلیشه‌ای حاکم در جوامع غربی به زن مسلمان، به نقاط ضعف فمینیسم اسلامی‌ای اشاره می‌کند که به دلیل ناتوانی در ارائه آلترناتیوی سیاسی در مقابله با سیاست‌های استعمارگرایانه کشورهای غربی، از جذب این زنان مسلمان ناکام می‌ماند. یادداشت پیش رو با تمرکز بر فرار زنان مسلمان از «بهشت» به «جهنم»، نمونه درخشانی است از اهمیتِ توجه به پیچیدگی وضعیت واقعی، نقش فهم انسان‌ها از وضعیت خود و تاثیر آن در تصمیماتی که برای زندگی‌‌شان می‌گیرند.
یوناتان شپیرا یک سال پیش از آن که پدرش جت‌های جنگی را در جنگ اکتبر سال 1973 به پرواز در آورد، در یک پایگاه نظامی متولد شد. سی سال پس از آن، و بعد از دوازده سال خلبانی نیروی هوایی، شپیرا ارتش را کنار گذاشت. در سال 2003، او نامه‌ای نوشت و متعهد شد که هرگز بر فراز سرزمین‌های اشغالی نوار غزه و کرانه باختری پرواز نکند. شپیرا جزو معدود اسراییلی‌هاست که اعلام کرده‌اند از فراخوان فلسطینی‌ها برای بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم اسراییل (BDS) حمایت می‌کنند. او هم‌چنین به علت تلاش برای شکستن حصر غزه از طریق کشتیرانی، مورد حمله ارتش اسراییل قرار گرفته است. به تازگی او با رایان رودریک بیلر، از نشریه «انتفاضه الکترونیک» گفتگویی داشته است. نباید فراموش کرد که راه‌حل‌های صلح‌طلبانه که از زمان اشغال فلسطین همواره مطرح بوده‌اند، به‌طور هم‌زمان مورد نقد گروهی دیگر بوده که بر تاریخ گفتگوهای صلح و نتایج آن تکیه می‌کنند.
آیا امپراتوری آمریکا به پایان خود نزدیک می‌شود؟ آیا دوران جنگ‌افروزی به پایان رسیده؟ آيا جنگ‌های چنددهه اخیر ناشی از «اشتباهات» دیوانگان در قدرت بوده است؟
طارق علی در این یادداشت با پرداختن به این سوال‌ها استدلال می‌کند که بحران اقتصادی به تنهایی منجر به پایان امپریالیسم آمریکا نخواهد شد و تنها تهدید سیاسی از پایین می‌تواند باعث چنین تغییری شود.
در جهان عرب کمتر کسی است که او را نشناسد. از او با عنوان «فمینیست رادیکال مصری» یاد می‌کنند. «نوال السعداوی» زنی جسور است که همواره خلاف جریان آب حرکت کرده است.
داعش امروز دیگر در خاورمیانه به یک مسئله تبدیل شده است؛ اما پیش از آنکه تبدیل به مسئله شود خود چارچوب دیگری را برای پرسش‌گری پیش می‌کشد؛ اینکه چطور بهار عربی به وضعیت سوریه‌‌ی در حال جنگ داخلی، لیبی دچار هرج‌و‌مرج و مصر در دستان نظامیان رسید؟ آیا این وضعیت ذاتی خاورمیانه‌ست یا باید پیچیدگی‌های بیشتری را برای فهم آنچه در جریان است لحاظ کرد؟ فاطمه صادقی در گفتگوی پیش رو بخشی از این پرسش‌ها را پاسخ داده یا ادامه می‌دهد.
يكي از مهم‌ترين جوايز عكاسي جهان، در پنجمين سال تاسيس خود به عكاس جواني از ايران به نام نيوشا توكليان رسيد. بنياد كارمينيك در چهار سال گذشته جايزه 50 هزار يورويي فتوژورناليسم خود را به چهار عكاس مرد اروپايي اهدا كرده؛ تا اينكه امسال عكس‌هاي يك عكاس زن ايراني نظر داوران اين جايزه را به خود جلب كرد، اما خبر به همين جا ختم نمي‌شود. توكليان اين جايزه را بعد از دريافت براي اين بنياد پس فرستاد و بالطبع برگزاري نمايشگاه مجموعه عكس‌هايش توسط اين بنياد هنري فرانسوي و همچنين چاپ كتاب اين مجموعه لغو شد. روزنامه اعتماد با او كه اين روزها در عراق مشغول عكاسي است درباره دلايلش براي نپذيرفتن اين جايزه، گفت‌وگويي كرده‌است كه در ادامه می‌آید.
