رحمتالله حافظی نه بین اصلاحطلبان جایی داشت، نه دوستان اصولگرایش با او همراه بودند و نه متخصص شهرسازی و مدیریت شهری بود اما به تاثیرگذارترین چهره شورای چهارم شهر تهران تبدیل شد. او در میانه فساد و سیاست در مدیریت شهری، چهره یک نماینده مستقل منتقد را تصویر کرد.
تأسیس یک تاکسی آنلاین و «نقشه همراه تهران»، دو نمونه از برنامههایی است که اخیراً در اختیار شهروندان قرار گرفته است اما انگار در طراحی این دو برنامه، نابینایان ساکن تهران جزو شهروندان این شهر به حساب نیامدهاند.
دولتمردان و شهرداری تهران کمترین مسئولیتی برای تأمین نیازهای زنان و نسل فردا در خود احساس نمیکنند. باوجود ادعا و افتتاح پروژههای نمایشی، در واقعیت شهر تهران بهشدت قربانی سوداندیشی و بهرهکشی موضعی شده است و هیچ جلوهای از انسانیت در آن نمیتوان سراغ گرفت.
میدان ولیعصر، پس از سالها چهره کارگاهی خود را برچید و یکی دیگر از پروژه های عمرانی شهرداری تهران، در قلب یکی از خاطره انگیزترین و مهمترین میدانهای شهر به بهردهبرداری رسید. در این میان، بار دیگر، مسالهای اساسی از نگاه مجریان و منتقدان پنهان ماند: مساله حق ساكنان شهر نسبت به حضور و استفاده از خیابانها و فضای شهری.
ورزشکاران معلول هم از بیکاری رنج میبرند. برای اغلب آنها شغل ثابتی وجود ندارد و از بیمه و قراداد هم محرومند و هیچ امنیتی به لحاظ شغلی ندارند. بسیاری از معلولان وقتی برای استخدام مراجعه میکنند در آزمایشهای پزشکی رد میشوند.
صدای سینمای فلسطین همواره آنقدر پراکنده، پیچیده، سرگردان و تقاطعی بوده است که نمیتواند مطلقگرایی نهفته در اندیشه پسااستعماری در زمینه اعتبار، قدرت و فطرت را محقق سازد.