پیشنهاد میدان
جایگاه افراد با توجه به امکان و میزان دسترسی آنها به قدرت و منابع موجود، از مهمترین عوامل تعیین کنندهی اعتبار و اهمیت روایات و دغدغههای آنها است و از این رو نمیتوان روایات شخصی را مستقل از مناسبات رایج مردسالارانه بررسی کرد.
تا زمانی که یک سازوکار روایت نشود، جامعه نمیتواند احساسی نسبت به آن پیدا کند. مخصوصا پدیدهای مانند سربازی که در محیطی بسته و جدای از مردم، سازوکارهایش را بر سربازان اعمال میکند.
مجموعه بلند «گوزن» در ۱۸ اسفندماه سال ۹۹ منتشر شد و توجه زیادی را به خود معطوف کرد. یکی از وجوه پررنگ این مجموعه جنبهی ادبی و روایتگری قوی آن است.
تجاوز به کودکان در خانه، این گزارش در رابطه با این موضوع است. در هفتهای که روز جهانی زنان را گذراندیم، نگاهی میکنیم به خلاهای قانونی و انگارههای اجتماعی و همچنین چالشهای دادخواهی که بزهدیدگان با آن مواجه هستند.
متن پیش رو نگاهی دارد به نمونههای متفاوت فعالیتهای مستقل مقابله و رسیدگی به موضوع آزار جنسی. روشهایی که برای دستیابی به عدالت از تکرار ساختار دولتی در مقیاس کوچکتر اجتناب میکردند.
طالعبینی، روانشناسی مثبتگرا، انواع کارگاههای خودشناسی که امروز از طریق صفحات اینستاگرامی پرفالوئر تبلیغ میشوند چند ویژگی مشترک دارند از جمله باور بر فرد و مسئولیت فردی و بدینترتیب ساختارهای مولد نابرابریهای اجتماعی را کنار میگذارند.
در حالی که در برخی کشورهای ثروتمند تلقیح واکسن به طور گسترده در جریان است، بسیاری از کشورها هنوز تقریبا واکسنی دریافت نکردهاند. این توزیع ناعادلانه شاید امروز طبیعی به نظر برسد، اما در تاریخ صنعت واکسنسازی «مالکیت انحصاری» واکسن امر جدیدی است. مسیح بهار به بررسی تاریخ و جوانب این مسئله پرداخته است.
آیا رمان میتواند دروغ بگوید؟ ممکن است بسیاری جواب به این سوال را از اساس بیاهمیت بدانند اما اهمیت این سوال وقتی روشن میشود که نقش تصویرسازی در جامعه توجه کنیم، زیرا رمان هم یک تصویرسازی است.
نوشین عسکری، شیوا یوردخانی، یاسمین قلعهنویی و بهار نوریزاده در این متن به طرح این سوالات پرداختهاند که چگونه چیدمانِ و جایگیری نهادهای فعال در حیطهی هنر در تثبیت زیرساختها، به بازتولید مردسالاری و به ویژه زنستیزی میانجامد؟ و چه سرحدی برای مسئولیتپذیری تمامی فعالان و به خصوص نهادها در فضای هنر معاصر ایران میتوان متصور شد؟