زیراسلایدر
بحث طب سنتی و دفاع از آن به عنوان نوعی «علم» در دوران شیوع کرونا گستردهتر از قبل شده است. رضا منصوری در این متن به اجمال به اهمیت مغفولمانده «اجتماع علمی» و گفتمان علمی به عنوان مرجعیت تایید و رد گزارهها و دستاوردهای علمی میپردازد.
عکس «یاسینی» از جولیا فریجیری پارسال منتشر شد. نشریات بزرگ در سرتاسر جهان آن را بازنشر کردند و برنده مسابقه عکاسی Portrait of Humanity 2019 نیز شد؛ یک پرترهی چشمگیر: در بهترین حالت، یادآور یک عکس مُد و در بدترین حالت، یک پوستر تبلیغاتی ناخواسته که داستان این زن جوان موجسوار را تحتالشعاع قرار میدهد، داستانی که میتوانست فهم بیشتری از ایران به دست دهد اما با کلیشههایی تکراری که هم از سوی خارجیها و هم حکومت تداوم یافته، تصویری ملالانگیز بهجا گذاشته است. هاله انوری در این یادداشت با رویکرد انتقادی به بررسی مجموعه عکس «موجسواری در ایران» پرداخته است.
مساله منظرشهری در دیدگاه شهرداریها از تصور آنها در خصوص دستفروشی شغل تهیدستان و رویکردِ نامرئیسازی تهیدستان در شهر ناشی میشود.
تئاتر خصوصی و سیاستگذاریهای حول آن چه بستری برای تئاتر ایران ایجاد کرده است؟ برای نگاه به اوضاع تئاتر ایران، نه تنها نمیتوان اقتصاد سیاسی را از این معادله حذف کرد، بلکه با نگاهی به کارنامه تئاتر دهه اخیر میتوان نگاه نقادانهتری به خصوصیسازی تئاتر داشت.
شرکت فایزر اعلام کرد پروژه ساخت واکسن کوید-۱۹ که این شرکت به همراهی شرکت باینوتک، در حال انجام آن است نتایج موفق و درخشانی را به همراه داشته است. ما دقیقاً چه چیزهایی را در این باره میدانیم و چه چیزهایی را نمیدانیم.
پازولینی فردای روزی که از استکهُلم به ایتالیا بازگشت کشته شد. در استکهلم با اینگمار برگمان و دیگر سینماگران پیشروِ سوئدی دیدار کرده بود و مصاحبهای طوفانی هم با هفته نامۀ اسپرسو داشته بود. در آن مصاحبه، به مضمون مورد علاقهاش پرداخته بود: «مصرفگرایی به نظر من صورتی از فاشیسم است که از صورت سنتی آن به مراتب بدتر است.»
من ادعا نمیکنم که انقراض نتیجهی غیرقابل اجتناب از پیشرفت تکنولوژی یا حتی محتملترین خروجی آن است. آنچه که من میگویم این است که روند رشد قدرت انسان همواره با آهنگ قدرتمندی ادامه داشته و به جایی رسیده است که ما به تهدیدی برای وجود خودمان تبدیل شدهایم.
طرز نگاه به آینده و گذشته یکی از شاخصههای رویکردهای مختلف معماری و ادبی را میسازد و نسبت میان مسائل دیگری همچون حافظه، فراموشی و زمان را وسط میآورد. این جستار کوتاه به نسبت میان معماری و ادبیات قرن بیستم با گذشته و ادعای آیندهنگری مدرنیستی میپردازد.
محور اصلی کار جورجو آگامبن را از دهه ۱۹۸۰تاکنون میتوان پروژه هوموساکر دانست که با کتاب «هوموساکر؛ قدرت حاکم و حیات برهنه» آغاز میشود و با «استفاده بدنها» در سال ۲۰۱۷ پایان مییابد. او در این مجموعه از کتابها به مطالعات آرنت و فوکو درباره تمامیتخواهی و زیستسیاست واکنش نشان میدهد. مجموعه هوموساکر در بیش از ۲۰ سال بدون ترتیب خاصی منتشر شد و در سال ۲۰۱۷ در یک مجلد تحت عنوان «مجموعه آثار؛ هوموساکر» درآمد که تصویر کلی و در ضمن دقیقتری از این پروژه به دست میدهد.
گاهی از شنیدن مشکلات محیط زیستی شهر، روستا یا منطقه و کشور و جهان احساس استیصال میکنیم، احتمالا به راهکارهایی برای حل این مشکلات فکر کردهایم، بعد به این نتیجه رسیدهایم که نه به این سادگیها نیست! شاید هم بعضی از ما به سهم خودمان فکر کرده باشیم به اینکه سهم ما به عنوان یک شهروند در ایجاد این مشکلات و حل آنها چقدر است، و این همان جایی است که میتوانیم به ردپای اکولوژیکمان فکر کنیم.