ميثم سفرچی در اثر درخشان خود، «تجاری سازی و مصرف‌گرايی»، كوشيده تا در پرتو يک كار تجربی درباره مال‌ها و مصرف‌كنندگان، نظريه‌ای بديع درباره فهم تحولات تهران نئوليبرالي ارايه دهد. به جرات می توان گفت اين جدی ترين تلاش جامعه‌شناسی انتقادی برای به‌كار بستن ميانجی مند «نقد نئوليبراليسم» در حوزه مباحث «جامعه‌شناسی شهر» با بهره‌گيری از ايده‌های درون اسلام سياسی، به عنوان نيروی حاكم بر دستگاه سياست‌گذاری كشور است.
پژوهشگر از مراجعين به مال‌ها درباره تصورشان از خوشبختی سوال می‌كند. پاسخ‌ها نشان می‌دهد برای اغلب افراد خوشبختی امری فردی است و در تصور آنها از خوشبختی اثری از امر اجتماعی ديده نمی‌شود. برای آنها شرايط اجتماعی و سياسی و آنچه در جهان می‌گذرد جایی در تصورشان از خوشبختی ندارد. برای برخی راه‌حل مسائل اجتماعی چون نابرابری و فقر هم در برخی كنش‌های فردی و خيريه‌ای است. میثم سفرچی در كتاب «تجاری‌سازی و مصرف‌گرايی» اين موضوع را نشانه‌ایی از هژمونيک شدن فرهنگ نوليبرالی در ايران پس از انقلاب تفسير می‌كند.
وقتی من چیزی می‌نویسم به من می‌گویند «دهنت را ببند، تو آنها را متهم به نژادپرستی و همجنسگراستیزی می‌کنی، تو آنها را به درد میاروی.» اما وقتی طبقه کارگر خودش به سخن می‌آید همین آدم‌ها خطاب به این طبقه می‌گویند «دهنتون را ببندید شماها نژادپرست و همجنسگراستیز هستید.» این آدم‌ها می‌خواهند به هر قیمتی که شده مانع شنیده شدن صدا و به جنبش درآمدن آدم‌های طبقه کارگر شوند. بورژوازی یک نظام پرتناقض دائمی ست که همیشه در آخر می‌گوید «صدای آنها را خفه کنید.»
«تهران شهری با حداقل فضاهای عمومی است» و به تعبير يان گل، شهری غيرانسانی، شهری كه پروژه‌های آن و البته مسير توسعه آن «چيزي غير از رفاه مردم است.» اين مدعای اصلی سفرچی در كتاب حاضر است كه در آن می‌كوشد توضيحی عالمانه برای آن ارايه كند و بدين منظور به حوزه‌های خاصی از علوم اجتماعی، مطالعات شهری، مطالعات فرهنگی و اقتصاد سياسی رجوع كرده است، با تاكيد خاص بر مراكز خريد و مگامال‌هايی كه روز به روز و به‌رغم مشكلات اقتصادی و معيشتی روزافزون در گوشه و كنار شهر سر بر می‌آورند.
«اتاق های قرمز» معروف جایی است که بیشتر بازیکنان در انتظار سرنوشت خود به آنجا فرستاده می‌شدند. پیامِ رنگی که برای تزئین دیوارها انتخاب شده بود بر زندانیان بی‌تاثیر نبود، زیرا چشم‌انداز یک کشت و کشتار زنده و کامل بود. طبیعت سادیستی عدی هیچ حد و مرزی نداشت، زیرا ابزارهای شکنجه‌ای او حتی در سیاه‌چال‌های قرون وسطایی هم پیدا نمی‌شد.
