آیا رقابت در آموختن مطالب واقعا با هدف رقابت در کسب آگاهی بیشتر صورت می‌گیرد و یا تنها برای کسب نمراتی بالاتر در قیاس با همسالان؟ و چگونه موفقیت در این دیدگاه تبیین و ارزیابی می‌شود؟ این حس رقابت در کدام چارچوب‌های نظری ماهیت دانش، یادگیری و تعلیم و تربیت درونی شده‌اند؟ و چه مکانیسم‌های اجتماعی و فرهنگی به شکل‌گیری چنین دیدگاهی کمک کرده‌اند؟
خوراک، پوشاک، مسکن از نیازهای اولیه انسان است. این جمله‌ای است که در دوران دبستان معلم‌های ما مدام به ما یاد می‌دادند و در دوره‌های بالاتر و دانشگاه یاد گرفتیم که اندیشمندی به نام مازلو، هرم معروفی دارد که در آن نیازهای اساسی انسان را در قاعده آن قرار داده و معتقد است پس از ارضا و تامین نیازهای اساسی، انسان به فکر تامین نیازهای ثانویه خود اعم از هنر ورزی و تفکر و اندیشه‌های متعالی می‌افتد.
گزارش جهانی شکاف جنسیتی در سال2006 توسط «مجمع جهانی اقتصاد» (World Economic Forum) معرفی شد و به‌عنوان شاخصی برای بررسی شکاف جنسیتی در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت. در این گزارش، میزان برابری بین دو جنس در چهار حوزه بهداشت، آموزش، اقتصاد و سیاست به‌طور سالانه مورد بررسی و مقایسه قرار می‌گیرد. اهمیت این شاخص در کنار دقت عمل بالا و اعتباری که در میان شاخص‌های جهانی دارد، به‌دلیل کیفیت بالای اندازه‌گیری آن است. مجمع جهانی اقتصاد» در نهمین و جدیدترین گزارش خود به بررسی وضعیت نابرابری بین زنان و مردان در ۱۴۲ کشور جهان پرداخته است. بر این اساس، در سال جاری 10کشوری که در بالاترین سطوح برابری جنسیتی قرار دارند عبارتند از: ایسلند، فنلاند، نروژ، سوئد، دانمارک، نیکاراگوئه، رواندا، ایرلند، فیلیپین و بلژیک. رتبه برخی کشورها در این شاخص عبارت است از: آمریکا۲۰، انگلیس۲۶، اسپانیا۲۹، اوکراین۵۶، تایلند۶۱، چین۸۷، هند۱۱۴، قطر۱۱۶، ترکیه۱۲۵ و عربستان۱۳۰. یمن در این گزارش به‌عنوان کشوری شناخته شده که بیشترین نابرابری بین زن و مرد را دارد.
سپیده سالاروند، گزارشی از برگزاری یک روز جشن برای تعدادی از کودکان افغانی تهیه کرده است. این جشن توسط چند سازمان مردم‌نهاد به مناسبت هفته کودک برگزار شد. پیچیدگی زندگی کودکان کار و افغان حتی در برگزاری مراسم نیز پیداست چرا که بسیاری از آنها باید سر کار می‌رفتند و در مراسم شرکت نکردند.
می‌گویند این‌همه تمایل به تجرد و تفرد در جامعه ایران که در محافل روشنفکری بر آن تاکید می‌شود، نگران‌کننده است و آشیانه‌های خالی تنها افسردگی و سردرگمی بیشتر آدم‌ها را در پی دارد. گویی در جامعه امروز ایران افراد از امر اجتماعی و ساختن با دیگران ابا دارند و ترجیح می‌دهند وارد گرفتاری‌های آن نشوند و این هشداردهنده است. با «آذر تشکر»، جامعه‌شناس در مورد آشیانه‌های خالی در جامعه ایران گفت‌وگو کرده‌ایم.
گزارش روزنامه شرق از وضعیت کارگران کوره‌های آجرپزی اطراف تهران، گوشه‌ای از درد و رنج هرروزه‌ی این کارگران را توصیف می‌کند؛ کارگرانی که اکثر آنها کسانی هستند که برای کار به‌ناچار به تهران و اطراف این شهرِ بی در و پیکر مهاجرت می‌کنند، و سختی‌های کار تحت شرایطی ظالمانه را به جان می‌خرند بلکه بتوانند معیشت حداقلی خود را تامین کنند. در این میان، کارگران افغان به واسطه‌ی ملیت خود تحت ستم‌هایی مضاعف قرار می‌گیرند.
سياست‌هاي مسكن در تهران نتايج آسيب زايي در پي داشته است. اين نتايج را بايد به دو گروه آثار منفي براي خود شهر و پيامدهاي منفي در سطح ملي تقسيم‌بندي كرد. دگرگون ساختن محله‌ها، نابودي فضاهاي هويت‌دار و در واقع هويت‌زدايي از مكان‌ها از جمله آثار منفي اين سياست‌ها براي شهر تهران است.
هیثم مسلم، خبرنگار اهل کوبانی است که تصمیم گرفته در شهر خود بماند و گزارش‌های موثقی را منتشر کند. او درباره‌ی وضعیت مردم غیرنظامی این شهر در یادداشت‌هایش که در مجله نیوزویک منتشر شده، نوشته: «اینجا هر کسی نقشی در مقاومت تاریخی در برابر داعش دارد، آن هم در شرایطی که جنگِ سنگین در بیرون شهر و گاهی در محلات روی می‌دهد.» او درباره‌ی حس مشترک مردم کوبانی می‌نویسد: «زندگیِ تحت محاصره باعث شده تا مردم به هم نزدیک‌تر شوند. هر شهروند کوبانی یک داوطلب است تا مقاومت در برابر داعش نشکند. دکترها و پرستاران به طور رایگان در بیمارستان‌های موقت کار می‌کنند. مغازه‌دارها مغازه‌های خود را از غذا، نوشیدنی و هر چیز دیگر خالی کرده‌اند تا آنها را بین مبارزان و شهروندان غیرنظامی کوبانی تقسیم کنند.»
ماجرای اسیدپاشی در اصفهان دو اتفاق عمده را در پی داشت. یکی همبستگی مردم و اعتراضات متعاقب آن به روند زن‌ستیزی و ناامنی در جامعه و دومی هراسی عمومی از تکرار این اتفاق برای قربانیان جدیدی از جامعه زنان. اتفاق دوم بی‌شک همان چیزی است که عاملان اسیدپاشی به دنبال آن می‌گشتند. نوشته پیش‌رو از سعید راعی تلاشی است برای یافتن راهی به همبستگی بیشتر علیه این هراس عمومی.
در زندگی امروزه و با گسترش سرمایه‌داری تکنولوژیک مفهوم شی گسترده‌تر شده است. جهان پیرامون ما مملو از اشیایی است که گویا برای راحت‌تر شدن زندگی انسانی آفریده شده‌اند. اما این اشیا تا چه حد ما را گرفتار خود می‌سازند و ما به چه میزان از این دست ساخته‌های خودمان بهره‌مند می‌شویم؟
