در تاریخ دانسته حیات انسان بر سیاره زمین هرگز وضعیت چنین بحرانی نبوده است. هشدارها جدی است. بر اساس آمارهای دانشمندان تولید دی‌اکسیدکربن به انتهای سطح مجاز خود نزدیک می‌شود. به نظر می‌رسد اگر به همین منوال پیش برویم بسیاری از ما در طول عمر خود شاهد نابودی و سوختن زمین خواهیم بود. نائومی کلاین نویسنده و فعال سیاسی در آخرین کتاب خود به بررسی بحران آب و هوا می‌پردازد. او نشان می‌دهد که برخلاف نظر بسیاری از سیاست‌مداران و فعالان محیط‌زیست اصلاح در روند تولید چاره بحران کنونی نخواهد بود. بلکه تنها راه تغییر بنیادین در میزان مصرف و تولید، به خصوص در آمریکای شمالی و اروپا است. در مطلب پیش‌رو الیزابت کولبرت نظرات کلاین را در این کتاب بررسی کرده و در انتها نقدی، هرچند ناواضح، بر آن وارد می‌کند.
معصومه اصغری در گزارش زیر روایت کوتاهی از زندگی دخترانی نقل می‌کند که سال‌ها گرفتار اعتیاد بوده‌اند؛ آیسان در اثر فروپاشیدگی خانوادگی و بی‌سرپرستی به خیابان روی آورده و معتاد شده، و عاطفه که در شکم مادر گرفتار اعتیاد شده و توسط پدرش به بهای 400 هزار تومان به ساقی مواد فروخته شده است. دخترانی که کمتر از 20 سال سن داشته و از لحاظ قانونی، حمایت از آنها توسط مراکز ترک اعتیاد تخلف محسوب می‌شود. اما آن‌طور که این گزارش هم نشان می‌دهد، مساله به اعتیاد ختم نمی‌شود؛ شیوه زیست این افرادِ بی‌سرپناه که با فقر، بیکاری، بیماری، عدم آموزش و.. دست و پنجه نرم می‌کنند، آنها را وارد چرخه‌ای از انواع و اقسام سوء‌استفاده‌ها می‌کند. چرخه‌ای که در غیاب حمایت‌های دولتی، بی‌پایان به نظر می‌رسد.
وب سایت «هایپراَلِرژیک» که تمرکز ویژه‌ای بر مسائل روز دنیای هنر دارد، به‌تازگی ستونی با گرایش هنر خیابانی منتشر می‌کند. «جرم‌های هنری» عنوان این ستون است و به مفهوم ضدفرهنگ هنر خیابانی می‌پردازد. هنرمندان خیابانی که با گرایش شدید وندالیسم به آثار موزه‌ها، دیوارِ پاسگاه پلیس و یا باغ سلطنتی هجوم می‌برند؛ در برنامه‌ریزی‌ها و نظم سیستماتیک اشکالی به وجود می‌آورند و هنرمند با مسئله بازداشت، زندان یا ضرب‌و‌شتم باید به فکر ادامه پیاده‌کردن تفکر وندال خودش در جایی دیگر و به شکلی دیگر باشد. هر کنش هنرمندی که بدون هیچ گرایش مشخصی یک اثر هنری را می‌دزدد و یا نظم عمومی را خدشه‌دار می‌کند، نمی‌تواند دال بر هنر خیابانی یا چیزی شبیه به آن باشد. این فرد به دادگاه فراخوانده و محکوم می‌شود؛ با توجه به محکومیت قضایی هنرمند و پی‌گیری او در اجرای ایده پس از محکومیت می‌توان از این‌گونه کنش‌های هنرمندان خیابانی که دوست ندارند با این برچسب شناخته شوند، دفاع کرد.
نویسنده ستون جرم‌های هنری «بنجامین ساتن» اهل بروکلین و فعال در زمینه‌های خبرنگاری هنری، تهیه‌کنندگی و مقاله‌نویسی است. همچنین تهیه‌کنندگی نمایشگاه‌های جداگانه‌ای را در طول چند سال بر عهده داشته که از جمله می‌توان به فیلد پروجکت، اسپرینگ بریک آرت شو، گوآنوس لافت و دیگر اکسپوهای هنری اشاره کرد.
کیفیت نه چندان خوب بعضی از تصاویر استفاده‌شده به ویژگی این پروژه‌ها برمی‌گردد که سبب شده از دوربین‌های مداربسته و یا با دوربین‌های موبایلی گرفته شود.
امروز ۳۵۰ هزار پناهنده در اردوگاه داداب سکنی دارند که اکثریت آنها را سومالیایی‌های بانتو تشکیل می‌دهند. بانتوها اقلیت ساکن کناره رود جوبا و شبیل در سومالی هستند که در گذشته به عنوان برده به سومالی آورده شده و پس از لغو برده‌داری در سومالی به زندگی ادامه دادند. بانتوها از ابتدا به عنوان اقلیتی به حاشیه‌رانده‌شده در سومالی زیسته و به اشکال مختلف مورد آزار و تبعیض قرار داشته‌اند. در طول جنگ داخلی سومالی هزاران بانتو به دلیل جنگ و قحطی مجبور به ترک کاشانه خود شده و بسیاری از آنها به اردوگاه داداب پناه بردند. این اردوگاه که در اوایل دهه نود در صد کیلومتری مرز سومالی در کنیا ساخته شد تا به امروز خانه، یا در حقیقت زندانی عظیم برای پناهندگان سومالیایی بوده است. به تازگی ساکنان این اردوگاه، که سال‌هاست در وضعیت تعلیق به سر می‌برند، با چالش دیگری نیز روبه‌رو شدند؛ دولت کنیا اعلام کرده که مایل به بستن همیشگی این اردوگاه و پس‌فرستادن پناهندگان به سومالی است، پناهدگانی که پس از سال‌ها زندگی در کمپ غالبا دیگر خود را متعلق به کشور سومالی نمی‌دانند. این یادداشت نگاهی‌ست اجمالی به وضعیت اردوگاه داداب و پناهندگان آن.
«دكتر شو تا پولدار شوی.» از بچگی اين جمله را در گوش ما می‌خواندند. اين كه اگر مسيرت را به سمت پزشكی تنظيم كنی، قطعا آينده پرپولي در انتظار توست. از دوران مدرسه می‌دانستيم كه پزشكان ثروت بسيار زيادي كسب می‌كنند. حالا كه اخبار را دنبال مي‌كنيم، متوجه می‌شويم آن صحبت‌های گنگ دوران كودكی چندان هم پوچ نبودند. گرچه درآمد ماهانه پزشكان به خاطر تخصص‌شان بالاست، اما در پاره‌ای موارد هم، اين درآمد ربطی به تخصص فرد ندارد، بلكه فقط بستگي به اين دارد كه چقدر برای راه انداختن كار مردم، از آنها پول دريافت كنند.
در چند قرن گذشته مهمترین بازیگران عرصه سیاست جهانی، دولت‌ها بوده‌اند. اما با گسترش روند جهانی‌سازی تجارت، اکنون این سوال مطرح است که دولت‌های ملی تا چه اندازه می‌توانند شرکت‌های بین‌المللی را، به نام اعمال حاکمیت درون مرزهای خود، محدود کنند. این محدودیت‌ها به نام منافع مردم هر کشور که هر دولت خود را، حداقل در ظاهر، نماینده آنها می‌داند صورت می‌گیرد. امروز اما به نظر می‌رسد جابجایی میان حاکمیت دولت‌ها و شرکت‌ها در حال وقوع است. در این حاکمیت جدید، شهروندان نه تنها به ظاهر نیز از فاعلیت سیاسی برخوردار نیستند، بلکه عملا و علنا ناوجودند. این یادداشت به بررسی اجمالی عواقب تصویب معاهده تجاری ترنس‌پسفیک، از جمله برچیده‌شدن حق به حریم خصوصی، می‌پردازد.
در گزارش پیش‌رو نویسنده به روایت زندگی افرادی پرداخته است که شاید هیچ روایتی از وضعیت آنها در جایی دیده نمی‌شود. دیگرانی که در روند زندگی روزمره و گذران اوقات فرصتی برای اندیشیدن به آنها نیست. کسانی که حتا سفره‌ای ندارند که خالی باشد . وقتی که این روزها حتی پشت شیشه نانوایی‌ها می‌شود دید که نوشته شده، نان نسیه نداریم و یا در بقالی‌ها کاغذی خودنمایی می کند که خبر از نداشتن حساب دفتری می دهد. آیا تعداد مخاطبان این جملات این‌قدر زیاد شده است که فروشندگان تصمیم گرفته‌اند به شکلی عمومی اعلام کنند؟به تازگی هم از طرف مراجع دولتی خبر از «زنانه شدن فقر» داده می‌شود. موضوعی که در این گزارش مورد توجه قرار گرفته است.
هفته پیش سیلی نامنتظر بخش‌هایی از کن و سولوقان را زیر آب برد. حادثه همچنان در سایه‌ای از ابهام قرار دارد. نه تعداد کشته‌ها معلوم است و نه علت وقوع ناگهانی حادثه اعلام می‌شود. مردم کن از فراهم نشدن امکانات و نیرو برای یافتن مفقودان شکایت دارند. مقامات رسمی تعداد کشته‌شدگان را ۹ نفر اعلام کرده‌اند، اما شاهدان حادثه معتقدند شمار کشتگان به مراتب بیشتر از اینهاست. مسئولان اذعان دارند که باتوجه به میزان بارش باران، وقوع سیل «طبیعی» نبوده است، بلکه مقصر اصلی «چینی‌ها» هستند. اما در این بلبشوی رسانه‌ای موضوع تخلفات در ساخت آزادراه تهران شمال مدام به چشم می‌خورد. حسین طلا، سخنگوی مجمع نمایندگان استان تهران با اشاره به احداث کانال آبی در مسیر رودخانه و تبدیل بستر رودخانه به کف آزادراه تهران‌شمال، گفت: «بارش شدید باران و بالا آمدن آب رودخانه سبب جمع شدن الوارها و پسماندهای مصالح ساختمانی در پشت این کانال آبی شده که نهایتا سبب طغیان آب رودخانه شده است، همچنین وجود پایه‌های عظیم آزادراه در بخشی از بستر رودخانه هم باعث بالا آمدن آب شد». روزنامه شهروند به سراغ برخی از بازماندگان این حادثه رفته و داستان را از زبان آنها جویا شده است.
روزانه تعداد زیادی از افغان‌های ساکن ایران تحت عنوان «غیرقانونی» از کشور اخراج می‌شوند. افرادی که ممکن است برای سالهای طولانی ساکن ایران بوده باشند، اما کماکان از فردای خود بی‌خبر هستند. از جمله کودکانی که از خانواده خود جدا شده، از ایران اخراج می‌شوند و ممکن است تا پایان عمر موفق به دیدار دوباره آنها نشوند. غزل گلشیری در این گزارش به وضعیت افغان‌ها در اسلام قلعه می‌پردازد که نقطه مرزی ایران و افغانستان به شمار می‌آید؛ جایی‌که افغان‌ها برای اخراج شدن از ایران باید پولی نیز بپردازند؛ پول «استفاده از فضای سبز».
شهرام محمدی صبح نهم تیر به سر کارش در پتروشیمی مارون رفت اما به خانه بازنگشت. او تنها کارگر شاغل در صنایع پتروشیمی و نفت و گاز کشور نیست که در تیرماه می‌رود که کار کند و کشته می‌شود. اسماعیل محمدولی در گزارش پیش‌رو با نگاهی به آمارهای منتشر شده از حوادث کار در صنایع نفت و گاز و پتروشیمی، به چرایی رشد این حوادث و مسئولیت دولت و نهادها در برابر کارگران پرداخته است.
