گزارش زیر به وضعیت دشوار زنان سرپرست خانوار در مناطق جنوبی شهر تهران می‌پردازد؛ آن‌گونه که بارها هم عنوان شده، یکی از مشکلات اساسی این زنان بیکاری و عدم دسترسی به امکانات بیمه‌ای است. زنانی که هم‌زمان بار سنگین امور خانه‌داری را نیز به دوش می‌کشند. در این شرایط دشوار اقتصادی، دولت روحانی قصد دارد در برنامه ششم توسعه کارفرمایان را از پرداخت 25 درصد دستمزد نیروی کار زیر 29 سال معاف کند. اخباری نیز در خصوص افزایش سن و سنوات بازنشستگی به دلیل بحران مالی تامین اجتماعی به گوش می‌رسد. آیا در چنین وضعیتی می‌توان امیدی به بهبود شرایط زنان سرپرست خانوار داشت؟
آلودگی هوای تهران همه را کلافه کرده است. حداد عادل برایش شعر گفته و ابتکار کارزاری به راه انداخته است. آیا مسئولان با این روش‌ها از پس آلودگی هوا برمی‌آیند؟
حزب پودموس اسپانیا، پس از دو سال سازماندهی و کازرار انتخاباتی در انتخابات پارلمان اسپانیا نزدیک به ۲۱٪ آرا را کسب کرد. از ابتدا هدف پودموس پیروزی بود و پابلو ایگلسیاس، رهبر جوان حزب، شکست و سرخوردگی را برنمی‌تابید. اما بعضی منتقدان بر این باورند که قیمت این پیروزی‌ها از دست دادن ریشه‌های رادیکالتر حزب و حرکت به سوی اعتدال است. این نوشته به دو رویه گاها متناقض حزب پودموس می‌پردازد.
مادامی که دولتی دموکراتیک بر سر کار نیاید، چرخه دائمی انباشت فسادآلود سرمایه ادامه خواهد داشت. گفت‌وگویی که می‌خوانید بخشی از پرونده «اگر فساد نبود» میدان است.
ابراهیم توفیق در بحث از توسعه معتقد است در ایران صرفا میل به توسعه وجود دارد اما این میل تبدیل به نیرو نشده است. وی نظام دانشگاهی کشور را فاقد چیزی به نام جامعه‌شناسی توسعه می‌داند و از عدم امکان شکل‌گیری گفتمان توسعه در این شرایط سخن می‌گوید؛ شرایطی که در آن تحقیقات دانشگاهی به‌شکل پیمانکارانه و سفارشی برای نهادهایی مانند شهرداری انجام می‌شود و دانشگاهیان خود پیشاپیش از سرنوشت چنین تحقیقاتی آگاه هستند. ضمن اینکه بحث‌هایی مانند امتناع تفكر و خلق و خوی ايراني و تداوم استبداد و..، توسعه را ناممكن مي‌كند. توفیق می‌گوید در ایران نظام دانشی وجود ندارد که هم‌چون آینه، به ما نشان دهد در چه کراهتی زندگی می‌کنیم.
نوام چامسکی را اکنون یکی از بزرگترین فیلسوف های دنیا می‌دانند که آرا و نظرات او همواره مورد توجه کانون‌های تئوریک و محافل سیاسی جهان قرار دارد. چامسکی در این گفت‌وگو، از جدیدترین و پیچیده‌ترین صنایع سرمایه‌داری معاصر، یعنی «صنعت روابط عمومی»، سخن گفته و لایه‌های پنهان و کارکردهای عملی این صنعت را برای «مهندسی رضایت» در عامه مردم واکاوی نموده است. او می‌گوید از منظر لیبرال‌ها «باید مردم را طوری منحرف کرد که در حد بیننده باقی بمانند.»
ماشین یکه تاز شهرهای ایران است. شهروند پیاده باید راه خود را در پل‌های عابر، نرده‌های جداکننده خیابان و پیاده رو، چراغ‌های عابری که دیر به دیر سبز می‌شوند، پیاده‌روهایی پر از موتورسوار و شهری پر دود پیدا کند. حسین پورنجات در این مطلب از شهرهای ماشین‌رو نوشته و گزینه‌های جایگزینی که نباید به چشم رویا به آنها نگاه کرد. او لندن را به عنوان نمونه‌ای از این شهرهای جانشین معرفی می‌کند، گرچه به این نکته توجه نمی‌کند که زیباسازی محله‌های قدیمی این شهر به هزینه‌ی ناتوانی ساکنان نامتول از سکونت در آن انجام شده است.
۵۰ سال پیش افزون بر یک میلیون اندونزیایی قتل عام شدند. قتل‌عامی که به زعم بسیاری از تاریخ‌نگاران بزرگترین قتل‌عام قرن بیستم است. به باور برخی تاریخ‌نگاران تعداد کشته‌شدگان بیشتر از این رقم است. یکی از اجراکنندگان پروژه قتل‌عام این تعداد را در حدود ۳ میلیون می‌داند. این قتل عام پس از کودتایی ناموفق در تابستان ۱۹۶۵ شروع شد. در یک سو نیروهای پیشرو تحت رهبری رئیس‌جمهور سوکارنو قرار داشت که از سوی حزب کمونیست اندونزی (PKI) حمایت می‌شد. در سوی دیگر احزاب محافظه کار و ژنرال‌های ارتش قرار داشتند که از دهه ۵۰ از حمایت غرب برخوردار بودند.
قتل‌عام در اوج جنگ سرد رخ داد. زمانی که حزب کمونیست اندونزی، پس از حزب کمونیست چین بزرگترین حزب کمونیستی در آسیا بود. این حزب در سال ۱۹۶۵ در حدود سه میلیون عضو داشت. شمار اتحادیه‌های صنفی، سازمان‌های زنان و دانشجویان که طرفدار حزب بودند نیز بیش از ۱۵ میلیون نفر بود.
این حزب در بر سر کار ماندن سوکارنو نقشی مهم داشت، رئیس‌جمهوری که بر روابط خارجی مستقل تاکید می‌کرد. به گفته سفیر هلند «دیگر نمی‌شود اندونزی را از لغزیدن به سمت چپ بازداشت». اما آمریکا توانست. آمریکا که خطر را جدی می‌دید و به دنبال تغییر دولت چپ گرای این کشور بود به همکاری و حمایت از احزاب راستگرای این کشور پرداخت. در سپتامبر سال ۶۵ میلادی کودتایی از سوی چند افسر چپ‌گرا صورت گرفت، کودتایی که گفته می‌شود بیشتر اعضای حزب کمونیست از آن بی‌خبر بوده‌اند. این کودتا طی چند روز شکست خورد، اما کشته شدن ۶ ژنرال عالی رتبه ارتش بهانه‌ای عالی برای پاکسازی و نابودی گروه‌ها، اتحادیه‌ها و حامیان چپ فراهم آورد. سوکارنو که مشخص نیست از کودتا با خبر بوده یا نه، حاضر نشد پس از کودتا مانع فعالیت حزب کمونیست شود. در پی آغاز کشتار او خیلی زود قدرت عملی خود را در کشور از دست داد. میلیون‌ها نفر کشته و زندانی شدند. اما همراه با آنها، خاطره نابودیشان نیز قدم به قدم حذف و در همان حال ساخته می‌شد. مطلب پیش رو به بررسی این حذف تاریخی و تلاش‌ها برای احیای خاطره این فاجعه انسانی می‌پردازد.
قتل‌عام در اوج جنگ سرد رخ داد. زمانی که حزب کمونیست اندونزی، پس از حزب کمونیست چین بزرگترین حزب کمونیستی در آسیا بود. این حزب در سال ۱۹۶۵ در حدود سه میلیون عضو داشت. شمار اتحادیه‌های صنفی، سازمان‌های زنان و دانشجویان که طرفدار حزب بودند نیز بیش از ۱۵ میلیون نفر بود.
این حزب در بر سر کار ماندن سوکارنو نقشی مهم داشت، رئیس‌جمهوری که بر روابط خارجی مستقل تاکید می‌کرد. به گفته سفیر هلند «دیگر نمی‌شود اندونزی را از لغزیدن به سمت چپ بازداشت». اما آمریکا توانست. آمریکا که خطر را جدی می‌دید و به دنبال تغییر دولت چپ گرای این کشور بود به همکاری و حمایت از احزاب راستگرای این کشور پرداخت. در سپتامبر سال ۶۵ میلادی کودتایی از سوی چند افسر چپ‌گرا صورت گرفت، کودتایی که گفته می‌شود بیشتر اعضای حزب کمونیست از آن بی‌خبر بوده‌اند. این کودتا طی چند روز شکست خورد، اما کشته شدن ۶ ژنرال عالی رتبه ارتش بهانه‌ای عالی برای پاکسازی و نابودی گروه‌ها، اتحادیه‌ها و حامیان چپ فراهم آورد. سوکارنو که مشخص نیست از کودتا با خبر بوده یا نه، حاضر نشد پس از کودتا مانع فعالیت حزب کمونیست شود. در پی آغاز کشتار او خیلی زود قدرت عملی خود را در کشور از دست داد. میلیون‌ها نفر کشته و زندانی شدند. اما همراه با آنها، خاطره نابودیشان نیز قدم به قدم حذف و در همان حال ساخته می‌شد. مطلب پیش رو به بررسی این حذف تاریخی و تلاش‌ها برای احیای خاطره این فاجعه انسانی می‌پردازد.
