هنرمندان، همیشه از همگرایی و دفاع از حقوق صنفی صحبت می‌کنند. نهادهای صنفیِ هنری در اساسنامه‌های خود، این موضوع را اصلی‌ترین مأموریت و وظیفه خودشان تعریف کرده‌اند. اما همواره بحران‌هایی در درون این نهادها و یا بین اعضای هر صنف هنری وجود داشته است. مواردی که به نظر می‌رسد بیشتر ناشی از شخصی‌گرایی و پیگیری منافع فردی و یا تنها محفلی کوچک از اعضای صنف، به جای همگرایی و پیشبرد ایده‌های صنفی و هنری است. همچنین نقش پر رنگ دولت و ساختار سیاسی و اداری موجود را در بررسی این موضوع نباید نادیده گرفت. در این مبادله منافع فردی و دولتی، چه بر سر ایده جمعی یک صنف هنری آمده است؟
زمانی که از «آزادی آکادمیک» سخن می‌گوییم، باید واقعیتِ کشتارهای اسرائیل را نیز پیش رو داشته باشیم و صرفاً به این مسئله فکر نکنیم که بایکوت چه محدودیت‌هایی برای ما ایجاد خواهد کرد. حقوق فلسطینیان و قوانین بین‌الملل دائماً از سوی اسرائیل نقض می‌شود، شهرک‌های غیرقانونی پیوسته گسترش پیدا می‌کنند، اسرائیل، آمریکا، کانادا و اروپا مدام به جنبشِ بایکوت حمله می‌کنند. دربرابر همۀ این شرایط، فلسطینی‌ها هیچ راه «مشروعی» برای مقابله ندارند، حتی وقتی که می‌کوشند اعتراض خود را در قالبِ جنبشی مدنی، غیرخشونت‌آمیز و قانونی، مانند جنبش بایکوت، سامان دهند.
مواردی از خودکشی دانش‌آموزان در سال جاری که در گزارش پیش رو به آنها پرداخته شده، براساس آنچه در خبرها و از سوی مجریان قانون بیان شده، به دلیل اضطراب ناشی از مدرسه، افت تحصیلی و ناکامی در واحدهای درسی و یا هراس از مورد بازخواست قرار‌گرفتن از سوی والدین و همچنین افسردگی و اختلافات دامنه‌دار خانوادگی رخ داده است.
پس از حوادث 13 نوامبر در پاریس، «فرانسوآ اولاند» رئیس‌جمهور فرانسه وضعیت اضطراری در این کشور اعلام کرد. پس از گذشت چند روز رئیس‌جمهور خواستار تمدید وضعیت اضطراری و تغییر در قوانین سیاسی این کشور شد. پارلمان فرانسه نیز به درخواست دولت وضعیت اضطراری را برای سه ماه دیگر تمدید کرد. متن پیش رو یاداشت «جورجیو آگامبن» فیلسوف ایتالیایی در روزنامه لوموند درباره وضعیت اضطراری و خطر تبدیل آن به وضعیتی عادی، و در نهایت دولت امنیتی است. به بیان جورجیو آگامبن وضعیت اضطراری سپری نیست که از دموکراسی دفاع می‌کند بلکه بر عکس همواره یاری‌دهنده‌ی دیکتاتوری ست.
تونی کاشنر نمایشنامه نویس آمریکایی، نویسنده نمایشنامه‌های «فرشتگان در آمریکا» و «هوم‌بادی/کالل» است. جذابیت آثار او را میتوان ناشی از حضور توامان تخیل افسارگسیخته و نگاه انتقادی سیاسی دانست. محمدرضا فرزاد در نوشته زیر از کاشنر می‌نویسد.
فضاهای عمومی در شهرهای ایران روز به روز در حال کاهش و تبدیل شدن به فضاهای تجاری‌اند. اما این فرایند مخصوص به ایران نیست. به نظر می‌رسد ارتباطی مستقیم وجود دارد میان رشد نابرابری اقتصادی و خصوصی و تجاری شدن فضاهای عمومی شهرها.
در دو سال گذشته، بحران پناهندگی در اروپا و برخوردهای متفاوتی که دولت های مختلف در مواجهه با پناهندگان- عمدتا سوری- داشته‌اند، موجب بحث و جدل‌های فراوان شده و فضای ایران نیز کم و بیش درگیر چنین مباحثی بوده است. از سوی دیگر این روزها در ایران احساسات ملی گرایانه حول درگیری‌های منطقه‌ای دوباره گل کرده و بعضا شاهد موضع‌گیری‌های مبتنی بر نژاد در تقابل با همسایگان عرب هستیم. در این میان اما، ایران خود کشوری مهاجرپذیر محسوب می شود؛ مهاجران افغان از همان سالهای اول انقلاب و درچند نوبت به دلیل وضعیت جنگی کشورشان، ناگزیر به جلای وطن شده و عمدتا در ایران سکنی گزیده‌اند. اما گویی نسل‌های دوم و سوم این مهاجران که در ایران به دنیا آمده و رشد کرده‌اند، هنوز چوب ملیت غیرایرانی خود را می‌خورند؛ آذر ماه سال پیش اخباری از تنبیه عجیب دانش آموزان افغان در پاکدشت ورامین منتشر شد و سر و صدای زیادی به پا کرد. اکنون نیز گزارشی از تنبیه دانش آموزان افغان مدرسه ای در دماوند منتشر شده است. روشن نیست چه تعداد از این وقایع امکان رسانه‌ای شدن پیدا می‌کنند، اما گویی مدرسه‌ها تبدیل به عرصه‌ای شده‌اند که قرار است از همان کودکی به بچه‌های افغان معنای تفاوت خون و نژاد را بیاموزند.
در قرن اخیر بی‌شک مهاجرت یکی از اساسی‌ترین چالش‌هایی است که نه تنها دولت‌ها بلکه خود نظریه سیاسی با آن مواجه بوده است. اما چه چیزی مهاجرت را برای تئوری سیاسی مدرن و دولت-ملت تبدیل به چالش می‌کند. توماس نیل، استادیار فلسفه دانشگاه دنور اخیرا کتابی با عنوان «فیگور مهاجر» منتشر کرده است. وی در این کتاب سعی دارد به این سوال پاسخ دهد. او برای مقابله با این چالش سعی می‌کند تاریخ سیاسی را به جای سکون از منظر حرکت بازخوانی کند. وی معتقد است که مهاجر نه یک استثنا که قاعده وضعیت است. به این معنا در جامعه همه چیز در حال حرکت است و دولت‌ها نیز چیزی جز نظام‌هایی که این حرکت را کنترل می‌کنند نیستند. متن پیش رو گفتگوی یوجین ولترز از وبلاگ «نظریه انتفادی» با توماس نیل است.
در ۹ جولای ۲۰۰۵ و پس از ۱۶ سال گفتگوهای بی‌حاصل صلح سازمان‌های مدنی، افراد و گروه‌های سیاسی فلسطینی زندگی خود را در دستانشان گرفتند. کمیتۀ ملی بایکوت (بی.ان.سی) بیانیه خود را صادر کرد و اعلام کرد که اسرائیل باید بایکوت و تحریم شود تا دست از اشغالگری‌اش بردارد. این جنبش خواستار عدالت برای فلسطینی‌ها است و از حق آوارگان فلسطینی برای بازگشت به خانه‌هایشان حمایت می‌کند. این جنبش حمایت همه‌جانبۀ آمریکا از اسرائیل را محکوم می‌کند و خواهان این است که جامۀ جهانی ضعف و ناتوانی‌اش را کنار بگذارد و در برابر اسرائیل بایستد.
وقتی رئیس دولت قبل درِ دکان وزارت نیرو را باز کرد و گفت هرکس هرجا توانست، چاه حفر کند، ظرف سه روز اجازه حفر چاه سه‌برابر شد اما حالا در غیاب رئیس‌جمهوری که درِ دکان وزارت نیرو را باز کند، کسانی که به آب نیاز دارند سعی می‌کنند از سهمیه آب دیگر بخش‌ها استفاده کنند و اغلب به دنبال خرید چاه یا اجاره آن هستند. در این میان، مانند هر بازار دیگری، پای دلالان و واسطه‌گران نیز به ماجرا باز شده است و قانونی و غیرقانونی تلاش می‌کنند معامله فروشنده و خریدار را جوش بدهند.
