نانسی فریزر در این مصاحبه توضیح می‌دهد که چگونه دستورکار چپ برای برقراری عدالت اجتماعی توسط آنچه «نولیبرالیسم مترقی» می‌نامد، ربوده شده است. او به کاوش در این مساله می‌پردازد که یک اقتصاد سیاسی مارکسیستیِ موشکافانه چگونه می‌تواند چپ را به مسیری رهنمون شود که از طریق یافتن دستورکاری در خورِ روزگار کنونی، حمایت توده‌ها را مجددا کسب کند. فریزر معتقد است نیروهای چپ باید از طریق مداخلات سیاسی، بازی‌های هراس‌افکنانه‌ای که لیبرالیسم با واژه «پوپولیسم» راه می‌اندازد را به‌شکلی راسخ عقب برانند.
با درنظر گرفتن بافت پیچیده، متراکم و انباشته‌ی مطالبات کارگران هفت‌تپه، آیا با پرداخت دو ماه از دستمزدهای معوقه می‌توان از کارگر خواست که دیگر اعتراض خود را پیگیری نکند؟
جودی دین نظریه‌پرداز سیاسی و متفکر 56ساله آمریکایی است که در «کالج هوبارت و ویلیام اسمیت» نیویورک علوم سیاسی تدریس می‌کند و سردبیر مجله «Theory & Event» است. او نظریه شناخته‌شده‌ای دارد به نام «سرمایه‌داری ارتباطی». در نظر او، سرمایه‌داری و دموکراسی در یک شکل واحد نولیبرالی ادغام شده‌اند. او این تصور را که صرف وبلاگ‌نویسی یا توییت‌کردن، کامنت‌گذاشتن در وب‌سایت‌ها و چت‌روم‌های اینترنتی فی‌نفسه مداخله و کنشی سیاسی است از ریشه نقد می‌کند و معتقد است بخشی از جریان چپ به‌جای شیوه سازماندهی و درک عمیق وضع موجود، مسحور چیزی شده که او «سرمایه‌داری ارتباطی» می‌نامد؛ یعنی تمایل به گردش و انتشار بیهوده اخبار به خاطر نفس این گردش. از جودی دین بیش از ۱۰ کتاب منتشر شده که ازجمله آنها می‌توان به «همبستگی غریبه‌ها» (۱۹۹۶)، «فمینیسم و دموکراسی جدید» (۱۹۹۷)، «دموکراسی و فانتزی‌های نولیبرال دیگر: سرمایه‌داری ارتباطی و سیاست چپ» (۲۰۰۹)، «نظریه وبلاگ» (۲۰۱۰)، «افق کمونیستی» (۲۰۱۲) و «جمعیت و حزب» (۲۰۱۶) اشاره کرد.
سیلویا فدریچی در مصاحبه با وبسایت «مبارزه شاد» می‌گوید «ناتوانی در تبدیل سیاست به تجربه‌ای که مابه‌ازایی دارد، بخشی از دلیل ناکامی چپ رادیکال در جذب شمار زیادی از مردم بوده است». او از «مبارزه شاد»، لزوم کنار گذاشتن انحصارگری، تجربه‌اش در جنبش فمینیستی، مساله هویت و چندپارگی و اتحاد نیز سخن گفته است. این مصاحبه با سیلویا فدریچی در اوایل ۲۰۱۶ توسط کارلا برگمن و نیک مونتگومری برای وبسایت «مبارزه شاد» انجام شده است. برای این مصاحبه ما (نیک و کارلا) دیباچه‌ای برای فدریچی فرستادیم که خطوط کلی برخی از ایده‌های پروژه‌مان را ترسیم می‌کرد و بر اساس موضوعات کتاب‌مان و کارهای فدریچی با او گفتگویی داشتیم.
پرویز صداقت در گفت‌وگوی حاضر ابتدا توصیف کلی از وضعیت اقتصادی و اجتماعی ایران بعد از دو تکانه ارزی و تحریم‌ها تصویر می‌کند و توضیح می‌دهد که به دلیل گره‌گاه‌های ساختاری راهکارهای فوری مانند افزایش دستمزد و کارت‌های خرید کالا نمی‌تواند هیچ گشایشی در وضعیت معیشتی عموم مردم ایجاد کند. او معتقد است، برای مقابله با تورم باید هرچه بیشتر بخش بزرگی از مایحتاج و نیازهای ضروری را از حوزه بازار و حوزه کالاشدگی جدا کرد. صداقت این ضرورت را در چشم‌انداز سیاست‌گذاری کنونی ناممکن می‌داند و با همین رویکرد معتقد است، خود مزدبگیران و گروه‌های فرودست باید مسائلی مثل رایگان‌سازی آموزش، خدمات بهداشتی و درمانی و ... را در دستور کار مطالبات خود قرار بدهند. این راه حل‌‌های جمعی ابتدا به شکل عصیان خودش را نشان می‌دهد اما در عمل می‌توانند دستورکار جایگزین و بدیل را در برابر مسائل فعلی مطرح کنند.
بیات باور دارد كه جنبش تهیدستان در ایران، بازیگر نقش پررنگی بوده است لیكن وقوع پدیده‌ای به نام انقلاب اسلامی مانعی شد برای شناخت این جنبش‌ها. وی حتی مدعی شد كه «تنها در مقاطع پایانی حیات رژیم شاه بود كه جوانان بسیجی تجربه انقلاب را به محلات طبقات پایین جامعه بردند.»
اعتصاب کارگران نیشکر هفت‌تپه در اعتراض به چند ماه پرداخت نشدن حقوق و روشن نبودن تکلیف اداره کارخانه نیشکر به دلیل در دسترس نبودن خریداران بخش خصوصی وارد دومین هفته خود شده است. کارگران در اعتصاب و تجمع خود در مقابل فرمانداری شهرستان شوش خانواده‌هایشان را نیز به همراه دارند تا نشان دهند اوضاع کارخانه چگونه کل خانواده‌ها را متأثر کرده است. آنها همچنین توجه مسئولان و توجه عمومی را به این مسئله جلب کرده‌اند که چگونه خصوصی‌سازی این کارخانه به صنعت بزرگ نیشکر هفت‌تپه ضربه زده و خانواده‌های کارگران و کارکنان را تحت فشاری سنگین گذاشته و در مقابل تنها منافع خریداران را تامین کرده است. به گفته کارگران، مدیران جدید کسانی بودند که هیچ‌چیز از اداره این صنعت نمی‌دانستند. دولت نیز با وجود آگاهی از این موضوع این صنعت را به آنها واگذار کرده و همان افراد امروز ظاهرا به دلیل اتهامات مالی تحت تعقیب هستند. آنچه در ادامه می‌آید مصاحبه مهسا شمس کلائی خبرنگار روزنامه فرهیختگان آنلاین با اسماعیل بخشی از اعضای سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه است.
جنبش دانشجویی صنفی در دهه‌ی 1390، پس از آن‌که تشکل‌های دانشجویی اصلاح‌طلب در گفتمان دولت اعتدال حل شده بودند، موفق شد خود را به قدرتمندترین صدای موجود در دانشگاه بدل کند. این جنبش پس از مدتی توانست گفتمان خاص خود را شکل دهد و به دستاوردهای عملی مشخصی برسد. نوشتار پیش رو تلاشی است در جهت فهم کلیّت روند فعالیت صنفی در دهه‌ی 1390 و زمینه‌چینی برای پُرکردن خلأهای موجود آن. نویسندگان این نوشتار خود را با کلیت جریانی که در سال‌های اخیر تحت عنوان جنبش دانشجویی صنفی شناخته شده است، هم‌سو می‌دانند، اما نظراتشان در این‌جا الزاماً موضع تک‌تک فعالان صنفی را (اعم از اعضای شورای صنفی یا فعالانی که عضو شورا نیستند) پوشش نمی‌دهد، بلکه مشخصاً دیدگاه نویسندگان در رابطه با ماهیت فعالیت صنفی، نقش شوراهای صنفی و برخی مسائل پیرامون آن است. در ابتدا تلاش می‌کنیم تصویری کلّی ترسیم کنیم از شرایط تاریخی و سیاسی‌ای که در سال‌های اخیر فعالیت صنفی را ضروری کرده است. پس از آن، می‌کوشیم با دست‌گذاشتن بر برخی مسائل پیرامون فعالیت صنفی – از جمله معنای «صنف» در این شکل از فعالیت صنفی، گفتمان خاص آن، نسبت آن با سایر تشکل‌ها و گفتمان‌های موجود و همچنین با دولت و دوگانه‌ی مسئله‌دار فعالان صنفی و شورای صنفی – فهم خودمان را از این مسائل تشریح کنیم.
