۲۵ خرداد ۱۳۹۸ یک توله خرس در منطقه دراسله سواد کوه بر اثر سقوط از کوه از مادرش فاصله می‌گیرد. مردم محلی هم با سنگ و چوب به توله حمله کرده و حیوان را زخمی می‌کنند و در نهایت حیوان جان خود را از دست می‌دهد. در چنین حادثه یا حادثه‌های مشابه دیگر آیا متهم کردن مردم محلی صرفاً به «وحشیگری»، تنها مواجه درست با این موضوع است؟
تغییر اقلیم دور به نظر می‌رسد اما بسیار نزدیک است، خصوصا اگر فقیر، زن، کودک، سالمند، معلول، یا کشاورز باشید و یا در کشوری مانند ایران زندگی کنید. تغییر اقلیم یک جنگ است و درست مانند جنگ نیاز به اقدامات پیشگیرانه برای عدم وقوع، و برنامه‌ریزی حمایتی برای محافظت از آسیب‌پذیرترین مردمان دارد.
جهان معاصر به دنبال مصونیت از دردسرهای طبیعت است. مصونیت از بیماری، فجایع، دگرگونی‌ها و ناشناخته‌های طبیعت؛ ما نسبت به هر چیزی که نتوانیم آن‌را پیش‌بینی، کنترل یا بازتولید کنیم مصونیت می‌خواهیم. با این‌حال تمایل داریم اسرار، اعجاز و بی‌نظمی‌های طبیعت را به مزیت سودآوری برای انسان تبدیل کنیم. در این میان، سیاست سکوت در قبال سازگاری با تغییرات اقلیمی همراه با ندانم‌کاری در مواجهه با مدیریت بحران، همواره گریبان‌گیر واقعیت زندگی انسانی خواهد بود.
حباب‌ها چیزهای جالبی هستند. از هر کودکی بپرسید به شما خواهد گفت، حباب چیزی موقتی است. گرچه زیبا به نظر می‌رسد اما ماندگار نیست. عمر کوتاهش که سر رسد، ناگهان با یک پوف می‌ترکد. چیزی از آن باقی نمی‌ماند جز قطراتی از مایعی که آن را ساخته بود. مایع به اطراف می‌پاشد و ممکن است دردسر هم ایجاد کند. این روزها در کشور خودمان زیاد واژه‌ی حباب را برای قیمت و ارزش ارزها و مسکن و … می‌شنویم. اما حبابی بسیار بزرگتر در حال شکل‌گرفتن در جهان است که لاجرم خواهد ترکید. پوف عظیم انفجارش شاید اقتصاد جهان و کشورهایی نظیر ما را فلج کند. یک «حباب کربن»
اگرچه سال جدید با سیل و «پرآبی» همراه بود اما نمی‌توان مسئله بحران آبی در کشور را به فراموشی سپرد. تا همین پارسال بود که همه سیاست‌مداران از بحران آبی در کشور می‌نالیدند. اما گویا این‌طور به نظر می‌رسد که فعلاً مسئله بحران آبی به مدد سیل‌های ویرانگر به کناری گذاشته شده است تا سال‌های آینده که «خدا بزرگ است». در این یادداشت نویسنده از نقد اصطلاح‌سازی‌های نوسازانه نظیر «تنش آبی» شروع می‌کند و به تحلیل و بررسی بحران آبی در کشور و راه‌حل‌های برون‌رفت از آن می‌پردازد.
مصرف مسئولانه در برابر محیط‌زیست شاید از بار گناه شما بکاهد اما فقط جنبش‌های انبوه و در سطح وسیع این قدرت را دارند که مسیر بحران آب و هوایی را تغییر بدهند. حالا زمان آن رسیده که از این وسواس ذهنی که سبک زندگی‌مان چقدر در راستای حفظ محیط‌زیست است، دست بکشیم- و همه در کنار هم شروع کنیم به ستاندن قدرت از دست شرکت‌ها.
نتایج پژوهش یک موسسه تحقیقاتی نشان می‌دهد که کشورهای آلمان، بریتانیا و سوئد برای کاهش گازهای گلخانه‌ای‌شان می‌بایست ساعات کاری هر هفته را به میزان بسیار زیادی کم کنند.
