یوسا یکی از مشهور‌ترین نویسندگان آمریکای لاتین است، او در ایران بیشتر با رمان سور بز شناخته می‌شود، یوسا، زمان زیادی را نیز در مطبوعات به کار نویسندگی مشغول بوده است، در این گفتگوی کوتاه او از تجربه سی سال نوشتن در ستون «سنگ محک» می‌گوید.
بحث اخلاق در عکاسی و بازنمایی‌های رسانه‌ای چه معنایی دارد و با چه معیاری می‌توان قضاوت کرد که عکاس مداخله‌ای به ضرر سوژه‌هایش انجام نداده است؟ این یادداشت سعی دارد به این سوال پاسخ دهد.
سایت معرفی و نقد کتاب تهران در پرونده‌ای به بحث درباره «امر جنسی و سانسور در ترجمه» پرداخته و با این پرسش که «حرف‌زدن درباره امر جنسی تا چه اندازه می‌تواند به سانسور حاکم مربوط باشد؟»، از مترجمان حوزه ادبیات خواسته تجربه خود را روایت کنند. یادداشت پوپه میثاقی از این مجموعه را در ادامه بخوانید.
آثار باستانی خوزستان از ایذه تا شوش و از رامهرمز تا بهبهان یکی پس از دیگری در حال نابودی‌اند و سازمان میراث فرهنگی و مسئولان استانی و کشوری در نقش تماشاچی ظاهر می‌شوند.
در این روزها که بیش از هر زمانی به مرگ می‌اندیشیم، و با اندیشیدن به مرگ، خود را از مرگ جدا می‌کنیم. سوگواری همان جایی است که مرگ با فقدانی درمی‌آمیزد که در مرگ دیگری به ما تحمیل می‌شود.
متن زیر جوابیه نشر برج به گزارش «علی سالم» با عنوان «هانا آرنت چقدر می‌فروشد؟» است که روز یکشنبه ۹ آذر در سایت میدان بازنشر شد، گفتنی است این متن بنا به درخواست انتشارات مذکور در سایت میدان منتشر می‌شود.
اوضاع کتاب و نشر سال‌هاست که در ایران بحرانی است. این بحران به دلایلی ساختاری باز می‌گردد که شاید ذکر فهرست‌وار آنها از فرط تکرار و نبود هیچ چشم‌اندازی برای رفع مشکل کسالت‌بار باشد.
سن اینفلوئنسرهای اینستاگرامی روز به روز کمتر می‌شود و امروز کودکانی با فالوئرهای چندهزارتایی برای والدینشان منبع درآمدزایی شده‌اند. آیلار رزاقی این مسئله را از زوایای مختلف بررسی کرده است.
از دیدگاه جامعه‌شناسی ادبی، یک نتیجه مهم ادبیات و رمان خواندن این است که تخیل و حساسیت خواننده تحریک می‌شود و میل به عصیان می‌یابد. نویسنده با بررسی انتقادی رمان «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» زویا پیرزاد به‌عنوان نمونه‌ای از نوشتار زنانه، می‌پرسد آیا این رمان نوشته‌ای محافظه‌کارانه و در راستای تثبیت وضع موجود است؟
تئاتر خصوصی و سیاست‌گذاری‌های حول آن چه بستری برای تئاتر ایران ایجاد کرده است؟ برای نگاه به اوضاع تئاتر ایران، نه تنها نمی‌توان اقتصاد سیاسی را از این معادله حذف کرد، بلکه با نگاهی به کارنامه تئاتر دهه اخیر می‌توان نگاه نقادانه‌تری به خصوصی‌سازی تئاتر داشت.
