«حراج هنر تهران» با ۲۵ میلیارد تومان مجموع فروش، رکورد سال قبلش را شکست. یک تابلوی سهراب سپهری سه میلیارد تومان به فروش رسید. حراج هنر تهران چه طور میلیاردی شده است؟
شهرداری تهران برای دومین سال روی بیلبوردهای تبلیغاتی آثار برجسته هنرهای تجسمی ایران و جهان را به نمایش گذاشته و فرصتی فراهم کرده که شهروندان به رایگان و بدون زحمت رفتن به موزه و گالری با برخی از شاهکارهای هنری مواجه شوند. اما آیا اتوبان جای مناسبی برای چنین مواجهه‌ای است؟
از میان همۀ القابی که نثار این نسل می‌شود، معدودی از آن‌ها خوشایند است. برخی از این نام‌ها گویای مسائل خاصی هستند که گریبان این نسل را گرفته‌اند؛ خواه بدهکاری و خواه کمبود مسکن، بیکاری یا چیزهای ناملموس‌تری مانند ناتوانی در تصمیم‌گیری.
هیپ‌هاپ در آمریکا روزی موسیقی مقاومت سیاه‌پوستان بود، اما امروز به ابزاری علیه خود تبدیل شده است. آیا موفقیت همیشه به معنای پیروزی است؟
بعضی ساختها در گذر زمان جای خود را در زبان محکمتر کرده و نقش‌های تازه می‌گیرند. تنوین، این پسوند ناخواسته و گاه مایه انزجار، در این دسته قرار دارد و همین امر حذف آن را ناممکن ساخته است.
طرح شهروند کوشا در دو هفته اخیر انتقادات بسیاری را از سوی شهروندان و کاربران شبکه‌های اجتماعی به همراه داشته است. پیش از این چنین انتقاداتی به طرح‌های دیگری از شهرداری تهران از جمله تغذیه سالم و نگارخانه‌ای به وسعت شهر نیز مطرح شده بود. گزارش فاطمه علی‌اصغر بخشی از انتقادات به این طرح را روایت کرده‌است. انتقاداتی که عموما شهرداری به آن‌ها توجهی نمی‌کند.
چندی پیش رفتارهای تحقیرآمیز مهران مدیری در برنامۀ «دورهمی» با سِیلی از انتقادات همراه شد و این روزها نحوۀ برخورد فرزاد حسنی در برنامۀ «اکسیر»؛ اگرچه تولیدکنندگان این برنامه با انتشار پشت‌صحنۀ این ماجرا بر نمایشی‌بودن آن تأکید می‌کنند. نویسندۀ کتاب «لذت‌های اجبارگر» می‌گوید مسئلۀ اصلی در واقعی یا ساختگی‌بودن چنین موقعیت‌هایی نیست. سؤال اصلی این است که چرا رنج دیگران اینقدر باعث لذت ما می‌شود و همچنان به تماشای این برنامه‌ها ادامه می‌دهیم؟
آیا حداقل‌های زبانی را باید رعایت کرد؟ چگونه می‌شود حداقل‌ها را رعایت کرد؟ فرق نثر خوب و بد چیست؟ اصلاً فرقی دارند؟ اصلاً حق داریم خوب و بد کنیم؟
در خاورمیانه و مشخصاً عراق، به واسطه‌ی تاریخ و نفوذِ تمدن‌های کهن، هنر تا قرن بیستم همواره خاصیتی تزیینی داشته و تنها در شرایط خاصی مانند جنگ، قحطی و اشغال و در مواردی اندک پا را از جنبه‌های تزیینی و کاربردی فراتر گذاشته است. همچنین مدرنیسم غربی و به طبعِ آن هنر مدرن در قرن بیستم نیز مانند سایر کشورهای منطقه با بازگشتِ دانشجویانِ اعزامی به اروپا، واردِ عرصه‌ی عمومی و آکادمیک عراق شده است.
