نحوه نمایش زن در آثار کیارستمی را می‌توان برآیندی از وضعیت او در اجتماع دانست که همواره در حاشیه قرار دارد و به چشم نمی‌آید و نقش‌ها و جایگاه‌های اصلی به او محول نمی‌شود.
هنرمندان معاصر به ویژه در عرصه تجسمی عموما درمورد آثار خود به گفتگوی مستقیم نمی‌نشینند و هر گفتگویی را به مواجهه مخاطب و اثر ارجاع می‌دهند. آیا آنها از سخن گفتن در مورد اثر خود هراس دارند و این گریز از گفتگو که منجر به شکل‌گیری هاله‌ی مبهمی پیرامون هنرمند و اثرش می‌شود چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
تصور ما از سردخانۀ مدرن و استریل، در تضاد با اتاقی است که دراصل منجربه ایجاد این اصطلاح شده است. واژه سردخانه، احتمالاً ریشه در فعل morguer در فرانسه باستان دارد که به‌معنی «با جدیّت نگریستن» است.
پیامد اصلیِ ویروس كرونا درست برعكس این تصور است كه به سرعتِ تغییرات از پیش معین‌شده افزوده خواهد شد. خیلی وقت است كه تمامیتِ توسعه‌های تكنولوژیكی، تاثیر اساسی و یا هدفشان این بوده كه ارتباطات انسانی را به طور چشمگیری تقلیل دهند. ویروس كرونا برای چنین گرایش مهیب و نفس‌گیری حالا مشروعیت وجودیِ فوق العاده‌ای را فراهم آورده: گویی كه ارتباط بین‌الانسانی دیگر چیزی منسوخ است.
تلویزیون به مناسبت ماه‌رمضان هر سال سریال‌های ویژه‌ای تولید و پخش می‌کند. این مطلب به یکی از این سریال‌های مناسبتی به نام یاور می‌پردازد که بازتولید کلیشه‌های مردسالارانه‌اش واکنش زیادی در فضای مجازی برانگیخته است.
سرنوشت محتوم این است: جنگ، اشغالگری و نابرابری‌ها انسان را مهاجر می‌سازد و مهاجرت انسان را سرگشته و بی‌هویت، لذا خوشبختی هم‌چنان که در جنگ میسر نیست در دنیای مهاجرت هم به سراغ یک مهاجر نمی‌آید.
این مقاله عزم آن دارد که خوانشی سیاسی از رمان «بار هستی» میلان کوندرا به دست دهد؛ تا نشان دهد نویسنده‌ای که دغدغۀ آزادی دارد چطور می‌نویسد و در سطحی بالاتر، روایت در یک رمانِ مدرن (غیرکلاسیک) چه کارکرد سیاسی‌ای دارد.
هلن سیکسو، شاعر و فیلسوف فمینیست در این مقاله کوشیده است به‌واسطه معرفی سبک نوشتاری کلاریس لیسپکتور، ویژگی‌های «نوشتارهای زنانه» را تبیین کند. و جالب این‌که سبکی که خود سیکسو برای نوشتن این مقاله برگزیده، خود مقاله را نیز به مصداقی از نوشتار زنانه تبدیل کرده است؛ این یعنی که توضیحات سیکسو درباره‌ی ویژگی‌های آثار لیسپکتور، در مورد سبک نوشتاری خود او در این مقاله نیز صدق می‌کند.
