کالاها خنثی نیستند، آن‌ها همیشه تحتِ تاثیرِ افکار و باورهای طراحان، مهندسان و شرکت‌های تولید‌کننده‌شانند. افزایش عمومیتِ ارتباط میانِ خانه و اینترنتی شدنِ چیزها، فرصتی مغتنم برای یادآوری این نکته است.
کلاس‌های ادبیات فارسی در دانشگاه‌ها در حد تبیین معانی لغت‌ها و ترکیب‌ها تقلیل یافته است و استاد چیزی است در حد فرهنگ لغت «معین» به اضافه معلم عروض و قافیه و آرایه‌های ادبی در دبیرستان.
به احتمال زیادی فارسی نوشتاری در آینده نه چندان دور (که البته در مقیاس عمر زبان‌ها همچنان یعنی چندصد سال) در ایران خواهد مرد. این که مردم به یک زبان حرف بزنند و به زبان دیگری بنویسند ذاتا پدیده ناپایداری است. از دیدگاه نظری انتظار می‌رود چنین وضعیتی پس از مدتی شکست بخورد. مثال عملی بارز لاتین است.
جواد مجابی سال‌ها است به طنز ایرانی می‌اندیشد و به پیشینه این طنز و سیر تحولش که حاصل این تاملات کتاب «تاریخ طنز ادبی ایران» است که اکنون جلدهای اول و دوم آن در نشر ثالث به چاپ رسیده است. مجابی در این دو جلد از پیشینه‌های طنز در ایران و طنز و شوخ‌طبعی ایرانی در روزگار باستان آغاز می‌کند و تحول طنز ادبی در ایران را تا عصر حافظ پی می‌گیرد.
