انیس واردا از کارگردانان برجسته موج نوی سینمای فرانسه و یکی از بازماندگان این مکتب است. وجه تمایز نگاه او در میان این فیلمسازان توجه ویژه به فمینیسم و نیز ساخت مستندگونه فیلم‌هایش حول موضوعات اجتماعی و زنان است. متن پیشِ رو ترجمه‌ی قسمت‌های منتخبی از مصاحبه‌‌اش با نشریه‌ی کایه دوسینما در ژوئن ۲۰۱۸ است.
در سینما از همان آغاز فیلم‌های پر‌شماری براساس خود حکایت ریش‌آبی یا واریاسیون‌هایی از مسئله آن ساخته شده‌اند. در سینمای ایران این مضامین از سال‌های پایانی دهه هفتاد و بازنمایی متفاوتی از حضور زنان در سینمای ایران آغاز شد.
تاریخ به خوبی نشان داده است وقتی کشوری وارد یک بحرانِ سیاسیِ جهانی می‌شود، هنر آن جغرافیا، به‌طور ناگهانی برای غرب اهمیت پیدا می‌کند؛ نمایشگاه‌هایی از هنرمندان کشور مربوطه به راه می‌افتد و اقتصاد هنر آن منطقه شکوفا می‌شود . حال اگر این جغرافیا، شرقِ رازآلود و خاورمیانه‌ی پُر تنش باشد، اهمیت ماجرا دوچندان می‌شود. اما چقدر این آثار هنری به خصوص عکاسی به زندگی روزمره ما شباهت دارد؟
فیلم‌های اسلشر با قاتلانی تیزی به دست و تشنه خون و کشتار، در مخاطبان خود چگونه می‌توانستند همذات‌پنداری ایجاد کنند؟ قاتلان یا قربانیان هر کدام در چه بخش‌هایی از وضعیت اجتماعی حضور داشتند؟
فروردین ۵۸، محمد قائد در روزنامه خود ستون جدیدی راه انداخته بود. در صفحهٔ فرهنگ روزهاى چهارشنبه كتابهاى زير چاپ، تازه و پرفروش هفته را لیست می‌کرد. اما در این یادداشت او درباره مشکلات این کار و آمار و ارقام انتشارات در ایران نوشته است.
«میراث‌داران گوگول» و «یادداشت‌هایی درباره كافكا» دو کتاب تازه با ترجمه سعید رضوانی منتشر شده است. پیش از این گفتگویی با مترجم پیرامون یادداشت‌هایی از کافکا که اثر آدورنو است، منتشر کردیم. یادداشت پیش‌رو بیشتر درباره «میراث‌داران گوگول» شامل چهار مقاله از توماس مان درباره ادبیات روسیه است و ارتباط مضمونی آن با ترجمه دیگر رضوانی.
