چرا باید دنیایی را بپرورانیم که در آن هر چیزی می‌تواند رخ بدهد؟ آیا این دنیا مانند دنیایی نیست که در آن هیچ چیز اهمیتی ندارد؟ چرا که تنها قانون حاکم بر آن خیال نویسنده است؟ تا کجا می‌توانیم ناباوری‌مان را تعلیق کنیم؟
«نوای كاروان»، دفتر دوم از اشعار منتشرنشده نيما يوشيج، زمستانِ پيش به تصحيح سعيد رضوانی در فرهنگستان زبان و ادب فارسی به‌چاپ رسيد. سال پيش از آن، دفتر اولِ اين اشعار با نام «صد سالِ دگر» به‌تصحيح سعيد رضوانی و مهدی عليائی‌مقدم منتشر شده بود. اما انتشارِ دفتر دوم به‌خاطر تقارن با چاپ «مجموعه‌‌اشعار نیما یوشیج» به‌‌مراقبت شراگیم یوشیج در نشر رشدیه، جنجال‌هايی را برانگيخت و ماجراهای ديرينه استنساخِ آثار نيما را بار دیگر پيش كشيد.
چیزی به تحویل سال نو و نوروز نمانده است. رسم و آدابی که سالانه تکرار می‌شود اما پرسش‌هایی و مفاهیمی نیز در این میان فراموش شده‌اند و یا نادیده گرفته می‌شوند. ایا همه اینها باعث نمی شود که بخواهیم جغرافیا را از نو نقشه‌نگاری کنیم؟
به احتمال زیاد در تعطیلات نوروزی در فیلم‌های خانوادگی زیادی خواهیم بود. فیلم‌هایی که رئالیسم منحصربفردی دارند. از این فیلم‌ها در بعضی از فیلم‌های سینمایی هم استفاده شده است. از جمله فیلم مستندی درباره شهلا جاهد که شامل فیلمی از او است که برایش سال خوبی آرزو می‌شود.
مرتضی کیوان در ادبیات ایران نقش پررنگی دارد. بسیاری از چهره‌های مهم ادبیات ایران راجع به او سروده‌اند و نوشته‌اند. آن‌ها که هنوز زنده‌اند یاد او را در هر لحظه زنده می‌کنند. اما تنها سرنوشت تراژیک مرتضی کیوان نیست که این جایگاه را برای او می‌سازد. شیما بهره‌مند با نگاهی به «کتاب مرتضی کیوان» شاهرخ مسکوب، از نقش مرتضی کیوان در ادبیات معاصر ایران نوشته است.
تئاتر کاربردی و تئاتر آلترناتیو چیستند، چه ویژگی‌هایی دارند و در برابر چه چیزی تعریف می‌شوند؟
