برای بسیاری واژه یونان مترادف است با حرام شدن میلیاردها یورو از پول مالیات‌دهندگان شمال اروپا و ناتوانی در اصلاحات اقتصادی. در سال‌های پس از بحران بدهی اتحادیه اروپا، پروپاگاندای سنگین رسانه‌ای علیه یونانیان همواره پر بوده است از ادعاهایی مبنی بر بخشندگی کشورهای شمال اروپا در برابر حرص، طمع و ناتوانی در اصلاح یونانیان. اما آیا واقعیت آن چیزی است که در رسانه‌های کشورهایی همانند آلمان جلوه داده می‌شود؟ هدف یادداشت پیش رو بررسی دقیق‌تر و افسانه‌زدایی از چنین ادعاهایی ست که یونان و اتحادیه اروپا را تا مرز گسست به پیش برده است.
توانا بود هر که دانا بود. این جمله شاید بهترین بیان وضعیت امروز ما در ارتباط با غول‌های اینترنتی‌ای همانند گوگل، فیسبوک و صنعت داده‌های بزرگ باشد. هر که در مورد ما بیشتر می‌داند، تسلط بیشتری بر ما دارد. رابطه‌ای که ما به عنوان کاربر با شرکت‌هایی همانند گوگل و فیسبوک برقرار کرده‌ایم به معامله‌ای فاوستی می‌ماند. معامله‌ای که ما در آن خصوصی‌ترین اطلاعات خود را در برابر تعدادی سرویس رایگان اینترنتی در اختیار این شرکت‌ها قرار داده‌ایم. اطلاعات خصوصی‌ای که اکثریت‌مان هیچ ایده‌ای نداریم که چه استفاده‌ای از آنها می‌شود و در اختیار چه کسانی قرار می‌گیرند. آیا چنین معامله‌ای عادلانه است؟ آیا کابران از ابعاد داده‌هایی که جمع‌آوری و پردازش می‌شوند باخبرند؟ آیا این تهدیدی برای دولت‌هاست یا فرصتی برای حکمرانی همه‌جانبه؟ از طرفی دیگر اگر داده‌های بزرگ و سرویس‌های اینترنتی مرتبط با آن لازم و به درد بخورند آیا آلترناتیوی جز آنچه غول‌های اینترنتی در برابرمان قرار می‌دهند قابل تصور نیست؟ به دنبال پاسخی برای این سوال‌ها با جادی، فعال و نویسنده در حوزه تکنولوژی و اینترنت گفتگو کردیم.
چگونه در این شرایط دشوار اقتصادی که زندگی تعداد زیادی از مردم ایران را تحت‌تاثیر قرار داده است، فضایی پدید می‌آید که در آن سوپرمیلیاردرهای ایرانی به خرید چنین کالاهای لوکسی روی می‌آورند؟
سال‌هاست بن‌مایه‌های برنامه‌های اقتصادی دولت در ایران را همانند بسیاری از کشورها، رشد اقتصادی تشکیل داده‌است. در این سال‌ها رشد اقتصادی که شاخصی از رشد تولید کالاها، خدمات و به طور خلاصه درآمد ملی است با دقت تا چند رقم اعشار اندازه‌گیری شده و بر اساس آن عملکرد دولت‌ها خوب، متوسط یا ضعیف ارزیابی می‌شود. منتقدان اقتصادی با نزول این عدد شروع به انتقاد می‌کنند. با کمی بالا رفتن این عدد به شوق می‌آیند و به یکدیگر تبریک می‌گویند. اما آیا رشد اقتصادی به راستی جشن‌گرفتنی است؟ تاثیر این رشد در زندگی چه کسانی و چگونه بوده است؟ رامین مسلمیان در این یادداشت در پی پاسخی برای این پرسش‌هاست.
بکشنبه ۵ بهمن انتخابات پارلمان در یونان برگزار خواهد شد. نظر‌سنجی‌ها حاکی از آن است که حزب چپ‌گرای رادیکال سیریزا (Syriza) در این انتخابات به قدرت خواهد رسید. در صورت پیروزی، این اولین بار پس از فروپاشی شوروی است که در اروپا یک حزب چپ غیر سوسیال‌دموکرات در پارلمان قدرت کسب می‌کند. چنین اتفاق و رویکردی می‌تواند «نشانه‌ای باشد از پایان چند دهه عقب‌نشینی و خودناباوری مدافعان عدالت اجتماعی و شروع دورانی جدید. دورانی که در آن امید دوباره جای شکست و اضمحلال را خواهد گرفت.» در یادداشت پیش‌رو رامین مسلمیان، چگونگی پیدایش سیریزا، برنامه‌هایش و درس‌های استراتژیک رشد چشمگیر آن را بررسی می‌کند.
مسئولان دولت یازدهم با استدلالاتی شبیه آنچه مدعیان خصوصی‌سازی بنگاه‌های اقتصادی می‌آورند و در جهت کاهش تصدی‌گری دولت، این‌بار به خصوصی‌سازی بخش آموزش عمومی و مدارس دولتی روی آورده‌اند. استدلال‌هایی چون افزایش کارآیی، به هدر نرفتن منابع عمومی و ... . رامین مسلمیان در یادداشت پیش رو به چرایی اتخاذ چنین تصمیمی و نتایج آن پرداخته است.
خصوصی‌سازی صنایع پتروشیمی بخش بزرگی از خصوصی‌سازی‌های دهه‌های اخیر کشور را تشکیل می‌دهد. بنا بر آمار سازمان خصوصی‌سازی تقریبا 99 درصد شرکت‌های پتروشیمی فعال در ایران تاکنون خصوصی شده و 20 درصد کل خصوصی‌سازی‌های انجام شده در کشور متعلق به صنعت پتروشیمی بوده است. رامین مسلمیان در این یادداشت با توجه به حجم عظیم خصوصی‌سازی‌های انجام شده در صنایع پتروشیمی با نگاهی به وضعیت این صنایع، نمونه‌ای را از پروسه خصوصی‌سازی در کشور ارائه می‌دهد.
در کشورمان ایران برای بیش از دو دهه دگمای نئولیبرال حاکم، آزادسازی اقتصادی و خصوصی‌سازی را به عنوان تنها راه رشد اقتصادی کشور معرفی کرده است. در پس چنین دگمایی، خصوصی‌سازی‌های گسترده‌ای در کشور رخ داده و مالکیت بسیاری از منابع و صنایع ملی به بخش خصوصی واگذار شده است. آنچه می‌خوانید بررسی تجربه بولیوی در مسیری متفاوت است که دستاوردهای قابل ملاحظه‌ای داشته است.
اعتصاب کارگران معدن سنگ آهن بافق با مقاومتی طولانی و با وعده‌های مسئولان دولتی پایان یافت، اما آنچه این اعتصاب بدان پایان نداده و نمی‌دهد خصوصی‌سازی است که در سال‌های گذشته به عنوان یگانه راه علاج بیماری اقتصادی کشور معرفی شده است؛ اما آیا خصوصی‌سازی مترادف رشد اقتصادی است؟ و آیا با شدت بخشیدن به آن، آن‌چنان که دولت یازدهم مشغول انجامش است، وضعیت بهتر می‌شود؟ یادداشتی پیش رو بخشی از مجموعه مطالبی است که میدان در امتداد اعتصاب کارگران معدن سنگ آهن بافق منتشر می‌کند، تا بدان بهانه به موضوع کلیدی «خصوصی‌سازی» بپردازد.
تنها چند هفته پس از انتشار جلد دوم کتاب سرمایه‌‌ی کارل مارکس با ترجمه حسن مرتضوی، نسخه‌‌ی اسکن شده ی این کتاب برای دانلود رایگان از سوی اشخاص ناشناس بر روی اینترنت قرار گرفت. مسئله‌ای که موجب انتقاد مترجم و ناشر، و در ادامه بحث‌هایی طولانی در شبکه‌های اجتماعی پیرامون اخلاقی/غیراخلاقی بودن عمل فوق شد و تا بحث پیرامون موضوع «کپی‌رایت» ادامه یافت.
بحث‌های پیرامون این موضوع فراتر از کتاب مورد بحث است، و دامن زدن به گفتگو درباره آن می‌تواند راهگشا باشد، یادداشت پیش‌رو، سومین متن درباره این موضوع و در نقد یادداشتی از حسن مرتضوی است که درباره انتشار رایگان و اینترنتی کتاب نوشته است.
بحث‌های پیرامون این موضوع فراتر از کتاب مورد بحث است، و دامن زدن به گفتگو درباره آن می‌تواند راهگشا باشد، یادداشت پیش‌رو، سومین متن درباره این موضوع و در نقد یادداشتی از حسن مرتضوی است که درباره انتشار رایگان و اینترنتی کتاب نوشته است.
