وقتی گوری وجود ندارد، اثبات نسل‌کشی نیاز به مدرک دارد. از میان بردن مدارک، اعمال ددمنشانه را به «رویداد هیچ» بدل کرده است. ترکیه که یکی از پیشگامان ناپدید شدن‌های قهری در جهان است، عضو کنوانسیون ملل متحد برای ناپدید شدگان قهری نیست. حکومت ترکیه با ممنوع کردن اعتراضات مادران شنبه آن هم در هفتۀ آخر ماه اوت، نشان داد که روز جهانی ناپدید شدگان را به سخره گرفته است.
موسیوند 30 ساله صورت آفتاب سوخته و خندانی دارد. 6 سال است مربی روستایی است: «از بچگی دوست داشتم معلم باشم و یک ماشین شاسی بلند داشته باشم. شدم مربی فرهنگی. شاسی بلندم هم شد این ماشین. عاشق کارم هستم. هر روز 100 تا 130 کیلومتر راه می‌روم. به دو سه تا روستا سر می‌زنم اما خیلی دلم می‌خواست به روستاهای بیشتری کتاب برسانم. می‌گویم بچه‌ها گناه دارند. اگر یک کتاب هم بخوانند فکرشان عوض می‌شود، من برایم مشکلی نیست بیشتر بروم و بیایم.»
ادبیات کردی تا امروز چه راهی را پیموده است؟ نمادها و سمبل‌های موجود در شعر و داستان این ادبیات کدامند؟، محدودیت‌ها در دوره‌های زمانی مختلف چگونه بوده است؟
کمپین بین‌المللی حقوق بشر در سال ۱۳۹۱ در گزارشی اعلام کرده بود که در فاصله یکسال ۷۴مورد مرگ و ۷۶مورد مجروحیت در میان کولبرها مشاهده شده است. از این تعداد ۷۰نفر با شلیک نیروهای انتظامی کشته شده‌اند و چهار نفر بر اثر سرما یا انفجار مین و یا سنگینی کوله‌باری که حمل می‌کردند.
«بهمن» در بهمن آنها را کشت و نامشان را با مرز گره زد؛ با کوهستان‌های پربرف کردستان و تنگدستی. حالا چهار روز از ١٠ بهمن می‌گذرد؛ از شبی که «شیرزاد» و «آکام» و «علی» و «هیوا» به کوه زدند تا مثل بیشتر مردان آشنا و فامیل از مرز عراق جنس بگذارند روی کول‌هایشان و به شهر بیاورند و البته کوه آنها را پس نداد و مرگ نصیبشان کرد.
