تا پیش از جنگ جهانی دوم، تروریسم صهیونیستی با حمایت حکومت تحت قیومیتِ بریتانیا ماشینی بود که به وسیله آن، تخلیه‌ی قسمتی از فلسطین از ساکنانش و مسلط کردن وطن‌خواهان صهیونیست و حکومت صهیونیستیشان بر ملت و سرزمین فلسطین، عملی شد. این حرکت‌های تروریستی سنگ بنای تشکیل اسرائیل را ایجاد کرد.
طرح حق بازگشت و پیوند زدن کنش مستقیم در روی زمین با آن، بسیاری از آوارگان فلسطینی، از قبیل ساکنان غزه را در پیش بردن سیاست خود فارغ از زد‌وبندهای تشکیلات و گروهای بزرگ فلسطینی، توانمند می‌کند. بدین ترتیب نیازی به کسب اجازه از نخبگان سیاسی یا به دست آوردن سلاح برای مبارزه به میانجی آنان نیست. ناکارآمدی و بن‌بست این طرق سیاست‌ورزی در ماه‌های اخیر هم بیش از همه در انتقال سفارت آمریکا به بیت‌المقدس نمود یافت. عملی که رشته‌ی هر مذاکره و پیمان در سطوح عالی و بیش از هر چیز «صلح» دروغین را پنبه کرد.
سه دهه پس از مرگ ناجی العلی، اشغال کرانه باختری و غزه هم‌چنان از جانب اسرائیل به‌سرعت ادامه دارد. کشورهای عربی به‌جای مبارزه برای استقلال فلسطین، هم‌چنان یکدیگر را تضعیف می‌کنند و درگیری‌های جدیدی همانند جنگ داخلی در سوریه و یمن، دوباره نسل جدیدی از آوارگان را خلق کرده است. اگر به‌دقت به کاریکاتورهای علی نگاه کنید، می‌توانید بفهمید که چرا آن‌ها هنوز هم محبوب و مرتبط (با شرایط روز) باقی مانده‌اند.
«صلحی که همه صلح‌ها را بر باد داد» یکی از تازه‌ترین کتاب‌هایی است که به شکل‌گیری تفکر صهیونیسم پرداخته است. دیوید فرامکین، نویسنده این کتاب با اشاره به چگونگی باز شدن پای قدرت‌های جهانی به خاورمیانه به بهانه نفت، معتقد است رقابت میان این دولت‌ها برای کسب منافع، فروپاشی امپراتوری عثمانی را سریع‌تر کرد.
