فرهنگ سرمایه‌داری در جوامع امروز به مرور آب را از مایملکی عمومی به کالایی با ارزش مبادله‌ای بدل کرده است. در چنین شرایطی مسلم است که آب نیز چون دیگر کالاها خرید و فروش می‌شود و چون هر چیز ارزشمند دیگری در دست ثروتمندان انباشت می‌گردد.
بستر خشکانده‌ی زاینده‌رود در مقطع ورودی غربی اصفهان به بعد، محل مناقشه‌ی کسانی است که آب دائم و جاری طلب دارند. تاریخ زاینده‌رود پرفراز و نشیب بوده، تاریخی از تُنُکی به طغیان، از خشکی به زایندگی.
بحران کم‌آبی و خشکسالی از مسائل جدی و فوری بخش‌های زیادی از کشور است. هفته پیش وزیر جدید نیرو آبهای ژرف را هم از جمله منابع آبی کشور اعلام کرده که می‌توان از آنها برای مقابله با خشکسالی استفاده شود. متخصصان در این مورد چه نظری دارند؟
سال‌هاست که در فصل گرما، فریاد العطش از جنوب ایران شنیده می‌شود. مردمی که نیمه اول سال آب ندارند و نیمه دوم سال هوا، حالا تمام زیست خود را رو به نابودی می‌بینند. کشاورزی از یک سو تخریب می‌شود و دام‌هایشان از سوی دیگر در حال تلف‌شدن هستند. آب شرب یا نیست یا اگر هست سلامتش را نمی‌توان تضمین کرد، بس که از دبه‌ای به دبه دیگر منتقل شده تا به دست روستاییان برسد.
پس از دو سال تجربه بارش خوب در سراسر ایران به‌ویژه در جنوب و جنوب شرق همیشه خشک، باز هم امسال قایق‌های وارونه و نیزارهای خشکیده کنار تالاب‌ها، چشمه‌های از نفس افتاده و رودخانه‌های کم‌آب خبر از بازگشت دیو خشکسالی می‌دهد.
