همین حالا سیستم درمانی کشور فروریخته است، مسئولین هم به این موضوع آگاه هستند اما حرفی برای گفتن ندارند. وقتی مریض را محوطه بیمارستان درمان کنید یعنی سیستم درمانی فروریخته است. مریض‌هایی با میزان اکسیژن ۵۰ درصد در بخش بستری شده‌اند و آنجا فقط صبر می‌کنند تا مریض فوت کند.
در ایران به‌دلیل کمبود تخت و فضای درمانی، امکان اختصاص فضایی کاملا مجزا برای بیماران غیرکرونایی وجود ندارد؛ علاوه بر ترس از ابتلا به بیماری کرونا در این مکان‌ها، بسیاری از مراکز درمانی امکانات کافی برای رعایت فاصله اجتماعی ندارند و بیماران کمتر تمایل به مراجعه دارند.
هزینه‌های درمان کرونا بسیاری از خانواده‌ها را به زیر خط فقر کشانده است؛ حالا هرقدر هم که مسئولان از پوشش‌های بیمه‌ای 90 درصدی و ارائه خدمات با قیمت دولتی می‌گویند، باز هم بخش قابل‌توجهی از هزینه‌های درمان کرونا خارج از بیمارستان‌های دولتی، از جیب خود بیماران پرداخت می‌شود؛ روندی که در حال فقیرتر کردن بیماران است.
