تظاهرات در هویژو برای رهبران حزب کمونیست چین غیرمعمول بود، زیرا از سوی دانشجویان و فارغ‌التحصیلان برخی از دانشگاه‌های برتر این کشور سازماندهی شده بود؛ چیزی که بعد از سال ۱۹۸۹ و سرکوب خونین جنبش طرفدار دموکراسی در میدان تیان‌آن‌من، به ندرت اتفاق افتاده است.
علی سورچاپ در این یادداشت به عوامل مختلفی می‌پردازد که در ساخت هویت جمعی جنبش‌های دانشجویی در کشورهای شرق آسیا تاثیرگذار بودند.
سیلویا فدریچی در مصاحبه زیر با وبسایت «پروگرس» از فعالیت دانشجویی در یک بستر جهانی می‌گوید. به زعم فدریچی نولیبرالیزه کردن دانشگاه‌ها، حمله به آموزش به‌عنوان یک خیر جمعی است.
با شیوع ویروس کرونا دانشگاه‌ها نیز مانند سایر مراکز آموزشی تعطیل شدند. هنوز دقیقا مشخص نیست دانشجویان کی به کلاس‌های درس برخواهند گشت اما حتی این وضعیت هم باعث تعطیلی کمیته‌های انضباطی نشده و کمیته انضباطی دانشگاه امیرکبیر مشغول احضار دانشجویان و برگزاری جلسات است.
یادداشت پیشِ‌رو با مقایسه شیوه‌نامه‌ی اجرایی انضباطی جدید با آیین‌نامه انضباطی سال ۷۴، شیوه‌نامه‌ی اجرایی سال ۸۸ و دستورالعمل انضباطی سال ۹۴ پس‌رفت‌های این شیوه‌نامه جدید را مورد ارزیابی قرار می‌دهد.
مقامات حکومت چین برای درهم شکستن جنبش جوانان کمونیست در حمایت از حقوق کارگران، نوار اعترافات اجباری تعدادی از آنها را در میان دانشجویان اکتیویست پخش کرده‌اند.
نویسنده این یادداشت در ادامه یادداشت امیر یعقوبعلی درباره ضرورت بارگذاری مجدد جنبش دانشجویی، تلاش کرده نشان دهد چگونه تلاش برای حل مشکلات صنفی دانشجویان درگیری با سیاست‌های خرد و کلان حاکمیت است و این مشکلات صرفا صنفی نیستند.
دانشجو بودن فقط به معنای درس خواندن نیست و می‌توان از یک رسالت برای دانشجو نام برد. جنبش دانشجویی یکی از رسالت‌های مطرح برای این گروه است که می‌تواند به بهبود شرایط جامعه منجر شود.
