در دهه نود وقتی پرو در حین تغییر به سمت خصوصی‌سازی در وضعیت بحرانی اقتصادی قرار گرفت، زنان تصمیم گرفتند با راه انداختن آشپزخانه‌های مشترک و محلی هزینه تهیه غذا را کم کنند تا از این طریق شکم بچه‌هایشان را سیر کنند.
طرح‌های ما طرح‌های زیبایی هستند که خیلی راحت می‌شود تحت عنوان منافع عمومی آن را توجیه کرد و نتیجه تمام این عنوان‌های زیبا این است که یک محله پنجاه ساله باید حذف شود.
در این یادداشت سولماز حسینیون منطق حکمرانی شهری را وصف می‌کند که در آن پیادهروها باید از سطح خیابان حذف شوند و زیرگذر‌ها و پل‌های هوایی بر آن‌ها تحمیل شوند. زیرگذر چهارراه ولیعصر نمونه‌ای از پیشتازی شهرداری شهر تهران در جهت هر چه بیشتر غیر دموکراتیک‌کردن شهر به نفع خودروداران و به زیان پیادهروها، افراد مسن و معلول است. این نوشته که توسط میدان بازنشر می‌شود در تاریخ ۲۶ خرداد ۹۳ در وبلاگ باهم‌نوشت منتشر شده است.
مراد ثقفی «هدف از تقریر این یادداشت کوتاه، دعوت به تأمل در بابِ شیوهٔ رهیافت ما به تحلیل موضوع فروشندگی خیابانی است، یعنی دعوت به تحلیل چشم‌اندازهایی که در تحلیل این پدیده دستِ بالا را دارند. حرفم نیز یک چیز بیشتر نیست و آن اینکه با نقدِ نگاه‌های رایج به موضوع فروشندگی خیابانی، نشان دهم که باید به این تولیدکنندگان کار و عرضه‌کنندگان خدمات در شهر همچون افرادی مفید و مؤثر نگاه شود. فقط زمانی که این نگاه به نگاه غالب بر فعالیت فروشندگی خیابانی تبدیل شود است که امکان تغییر جدی در وضعیت نابسامانی که امروز بر این موضوع حاکم است پدید خواهد آمد. به این معنا، فروشندگی خیابانی باید مانند همهٔ سایر افراد و مؤسساتی که داد و ستد را در شهر سامان می‌دهند و از این طریق شهر را می‌سازند: به رسمیت شناخته شوند، سهم مشخص و معینی در تصمیم‌گیری در مورد هدایت و تملک فضاهای عمومی داشته باشند و از طریق قانون، حق‌ّشان بر شهر تثبیت شود. فروشندگان خیابانی باید بتوانند خود در روند منتهی به این قانون‌گذاری مشارکت داده شوند تا بتوانند بر پایهٔ همین موقعیت رسمی و قانونی، همچون فاعلی برابر با دیگر سازندگان شهر، از منافع خود دفاع کنند.»
دستفروشی همواره موضوعی محل منازعه بوده است. این منازعه از وجوه مختلف اقتصادی، شهری و اجتماعی مطرح شده است و نگاه‌های متفاوتی به موضوع طرح شده‌اند. ورای این منازعات، آنچه در واقعیت شهر جریان دارد، به حاشیه رفتن، طرد و حتی سرکوب دستفروشان است. سخن از دستفروشان، انعکاس حرف‌هایی ناگفته‌ای است که در دست‌های دستفروشان می‌توان خواند. موضوع دستفروشی را از منظر اقتصاد سیاسی با دکتر فریبرز رئیس‌دانا، اقتصاددان و صاحب آثاری چون «رویکرد و روش در اقتصاد»، «بررسی‌های کاربردی توسعه و اقتصاد ایران»، «جهانی‌سازی قتل عام اقتصادی»، «بازار مواد مخدر در ایران»، «سوسیالیسم و آزادی»،«اقتصاد سیاسی توسعه»، «موکراسی در برابر بی‌عدالتی» به گفتگو گذاشته‌ایم تا بتوان ریشه‌های دستفروشی و ابعاد اقتصادی آن را مورد بحث قرار داد.
چهارراه ولیعصر قلب مراکز مدنی و فرهنگی تهران و یکی از هفت مرکز اصلی شهر با محوریت فعالیت‌های فرهنگی و دانشگاهی در طرح جامع شهر تهران است. در تمام طرح‌های شهری* تهیه شده بر محدودیت حضور سواره و تشویق حضور پیاده در این محدوده تأکید شده است تا سرزندگی این نقطه از شهر حفظ شود. با این وجود بر خلاف تمام مطالعات کار‌شناسی انجام شده، زیرگذر چهارراه ولیعصر در دی ماه ۱۳۹۲ افتتاح شد تا از این طریق با حذف حرکت پیاده از سطح این فضای سرزنده شهری، حرکت سواره تسهیل و تسریع شود. اقدام عجولانه و غیرکار‌شناسی معاونت عمرانی شهرداری تهران به اینجا ختم نشد و پس از افتتاح زیرگذر، چهار سوی چهارراه در فاصله حدود ۱۵۰ متری نرده‌گذاری شد و پیاده‌ها به اجباری نه چندان محترمانه به سطح زیرین هدایت شده و دسترسی پیوسته و هم‌سطح آن‌ها به دو سوی چهارراه قطع شد. همچنین اگرچه این زیرگذر مجهز به پله‌برقی و دو آسانسور -راه‌اندازی نشده- است اما در ضلع شمال غربی و جنوب شرقی هیچ‌گونه تسهیلاتی برای معلولان، زنان یا مردان با کالسکه و کسانی که توان استفاده از پله‌برقی را ندارند، وجود ندارد. به این معنی که این افراد نمی‌توانند از این دو ضلع وارد یا از آن خارج شوند. بنابراین دسترسی جانبازان و معلولان هم در این چهارراه بسیار سخت و یا ناممکن شده است که این موضوع خلاف همه قوانین، آیین نامه‌ها و شعارهای مبنی بر حمایت از این گروه شهروندی است.
