گفتگویی درباره وضعیتی که شیوع ویروس کرونا بر تئاتر و جامعه هنرهای نمایشی حاکم کرده است؛ برای نگاه به وضعیت از منظر مشاهدات یک کارگردان.
شیوع ویروس کرونا در تمام زمینه‌ها قواعد بازی را بهم ریخت، از زندگی روزمره تا عالم هنر؛ در این گفتگو رضا سرور از تاثیر آن بر عالم تئاتر می‌گوید.
آیا گیشه‌محوری و بهره‌گیری تبلیغاتی از چهر‌ه‌های (تئاتری یا غیرتئاتری)، از تئاتر امروز، لاله‌زاری دیگر خواهد ساخت؟ وعده تدوین آیین‌نامه درجه‌بندی کیفی سالن‌های خصوصی تاثیری بر این روند دارد؟
در زمانه‌ای که فیلم‌ها و نمایشگاه‌های میلیاردی معمول و روال شده‌اند، تئاتر هم توانسته خود را به آنها برساند و ثابت کند می‌تواند میلیاردر شود. اما بار دیگر همان سوال کلیشه‌ای از پشت پرده سرک می‌کشد؛ وقتی که از مخاطب حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم؟ مخاطب چه تاثیری بر فرایند تولید تئاتر گذاشته است؟
شکی نیست که تئاتر ما در بحران است. در جستجوی خروج از بحران، بسیاری معتقدند تئاتر باید تماما خصوصی شود و اینگونه راه برای موفقیت و شکوفایی آن هموار خواهد شد. اما از سوی دیگر، و با ورود بخش خصوصی به این حوزه، برخی منتقدان، خصوصی‌سازی تئاتر را به معنای نابودی و کالایی شدن آن می‌دانند. آنها باور دارند پیش‌شرط رهایی تئاتر از مناسبات بازار حمایت دولتی است. در مطلب پیش‌رو علی قلی‌پور با سوال متفاوتی به بحران تئاتر نظر می‌اندازد و شرط رهایی تئاتر را نه در حمایت دولت، که در تغییر رویکردی بنیادی می‌جوید. سوال این است؛ آیا تا زمانی که خودِ تئاتر، به عنوان کالایی برای مصرف منفعلانه مشتری، یا همان مخاطب، تولید می‌شود، می‌توان از رهایی آن از مناسبات بازار و غیر کالایی‌‌شدنِ آن سخن گفت؟
