اردوگاه‌ها و کمپ‌های مهاجرین و پناهندگان برای دولت‌های پذیرنده وظایفی را در بردارد. اما برخورد هر دولت و حکومت با آنها تفاوت‌هایی دارد. در اینجا روایتی از اردوگاه سفید سنگ را در ایران می‌خوانید.
روایتی از حال و روز ساکنان اردوگاه اباذر که از دوران جنگ میزبان آوارگان بوده است. آوارگانی که علاوه بر بی خانمانی، سالهاست نه ایرانی محسوب می شوند و نه عراقی. آنها باید آزمایش دی ان ا را پشت سر بگذارند تا ثابت کنند ایرانی هستند و بتوانند چند برگه «هویتی» برای خود دست و پا کنند.
برخورد اروپا با بحران پناهجویان بیش از هر چیز تناقضاتی را درون اروپای متحد آشکار کرده است؛ با سیاست «عقب‌راندن مهاجران غیرقانونی» از مرزهای اروپا و یا گیر افتادن مهاجران در «اردوگاه‌ها» همراه با جیره ناچیز غذایی و ترس از حملات نژادپرستانه و یا با کنترل‌های مرزی که آمار مرگ‌و‌میر در منطقه مدیترانه را بالا برده است، چگونه می‌توان از همدلی و همراهی بشردوستانه اروپایی سخن گفت؟ اوضاع وخیم پناهجویان آن‌قدر بالا گرفته است که اروپا ناگزیر شعار «مقدم پناهجویان گرامی»را تکرار می‌کند. اما به نظر می‌رسد که این لحظه‌ای گذراست که توانایی تغییر ایدئولوژی مسلط بر اروپا را که سبب این بحران شده ندارد. در این وضعیت «نباید انتظار داشته باشیم شوک لحظه‌ای و زودگذر فاجعه و ویرانی به جای ما تصمیم بگیرد و بر وظیفه سیاسی ما سرپوش بگذارد.»
نویسنده: مو علی نائل| چند روز پیش وبلاگ کارل ریمارکس در مطلبی طنزآمیز تیپ "ژورنالیست غربی" را روایت کرده بود که برای نوشتن مقاله‌های جنجالی از بحران‌های خاورمیانه به منطقه می‌آید. مطلب بحث‌های زیادی را بین موافقان و مخالفان برانگیخت. این گزارش که در ژوئن ۲۰۱۳ در وبسایت الکترونیک‌انتفاضه چاپ شده یکی از منابعی بود که موافقان مطلب طنز کارل ریمارکس به آن اشاره کردند: گزارشی واقعی از اردوگاه صبرا در بیروت که مو علی نائل، روزنامه‌نگار مستقل در لبنان نوشته است.
