آنچه علی‌اشرف درویشیان از خود به جای گذاشته نه فقط داستان‌هایی از زندگی مردم فرودست که نگاهش به اهمیت روایت کردن آنها برای کودکان و نوجوانان است. چیزی که این روزها شاید کمتر کسی به آن فکر می‌کند.
صمد بهرنگی کوشید نونگری و تفکر انتقادی مدرن را در ادبیات کودک ترویج و تثبیت کند. او یکی از اولین کسانی است که در عین درک ضرورت آموزش رسمی و عمومی به اهمیت نقش مستقل ادبیات کودک و کارکرد خلاقه آن پی برد و کوشید مبنای نظری برای آن تدوین کند.
توران میرهادی از آن دست انسان‌هایی است که بدون سر و صدا و با جدیت کار خود را انجام داده‌‌اند. شاید فقط پایه‌گذاری و راه‌اندازی شورای کتاب کودک برای این‌که نسلی را مدیون او سازد، کافی باشد. برای کسی که این روزها در بستر بیماری است.
