استدلال می‌شود که بخش خصوصی می‌تواند کاری را که بخش دولتی بدون سود انجام می‌دهد، با مدیریت بهتر، فساد کمتر و دلایلی دیگر سودآور کند، اما واقعیت این است که همه هنر بخش خصوصی مدیریت بهتر و غیره نیست. یک فعال اقتصادی معمولا به‌راحتی بخشی از هزینه‌های فعالیتش را نمی‌پردازد و آنها را به گردن جامعه می‌اندازد.
پیروز حناچی، معاون شهرسازی وزیر راه می‌گوید برای حل بحران‌های شهرهای بزرگی مانند تهران باید از این شهرها تمرکززدایی کرد و جمعیت را تشویق به خروج از آنها کرد. به اعتقاد او شهرداری‌ها هم رها شده‌اند تا خودشان منابع کسب کنند و هیچ‌کس به دنبال بودجه بهینه برای اداره شهر نبوده است.
مدیریت رانتی کلان‌شهرهای ایران، به‌ویژه تهران نابرابری‌های عظیم اقتصادی- اجتماعی ایجاد و شهرنشینان را به دو طبقه قارون‌های حاکم و دوزخیان زمین تقسیم می‌کند.
شهرداری تهران ۱۶۰ میلیارد تومان از بودجه شهر را برای ساخت پلازای ولیعصر هزینه کرده است. هدف از ساخت مجتمع‌های ایستگاهی ایجاد درآمد پایدار برای مترو است اما حالا شهردار تهران در یک ژست فرهنگی گفته شهرداری به این مجتمع نگاه اقتصادی ندارد. پرسش اینجاست چه کسی به شهرداری اجازه داده بودجه شهر را خارج از مصوبه‌های شورای شهر هزینه کند؟
