سارا بنی‌عامریان در این یادداشت نگاهی داشته به تاریخ زنان افغانستان و مقاومت‌هایشان علیه زن‌کشی حتی در تاریک‌ترین و مرتجع‌ترین حکومت‌ها و تجربه کارزاری علیه یک جنایت را روایت می‌کند که موجب تغییر قانون ناعادلانه در پاکستان شد.
زن‌کشی پدیده‌ای محدود به ایران نیست و مقاومت در برابر آن نیز امری جهانی و مشترک است، از همین‌رو ما در یک پرونده، نگاهی به مقاومت‌های زنان در ایران و چند کشور دیگر داریم و تلاش می‌کنیم با نگاهی انتقادی به گفتار مسلطی بپردازیم که «مردان»، «پدران»، دولت‌ها و مذهب‌ها را تغذیه می‌کند و در عین حال خشونت به زنان را طبیعی جلوه داده است. در اولین یادداشت این مجموعه فرشاد اسماعیلی با اشاره به توجیهات فقهی از این نوشته که چرا زن‌کشی عادی است؟
در مقاله «تفاوت‌‌های پنهان بی‌خانمانی زنان و مردان» گفتیم بی‌خانمانی سویه جنسیتی دارد و گاهی بی‌خانمانی زنان با مردان علل و پیامدهای متفاوتی دارد. در این مقاله به هویت برآمده از تجربه خشونت خانگی و بی‌خانمانی توجه داریم. این هویت در سرنوشت زن و امکان بازگشت او به جامعه کلیدی است.
مراسم هفتمین روز درگذشت «رومینا اشرفی» برگزار شد. این گزارش به حال‌وهوای زنان روستای سفیدسنگان بعد از این فاجعه و جزئیاتی از ماجرای قتل رومینا می‌پردازد.
قوانین برپایه کنترل خواست زنان و محدودسازی آن بنا شده. قوانینی که میان زنان و تحقق تمام آن‌چه ممکن است بطلبند، واسطه‌ای مردانه/مردسالارانه جاسازی کرده است.
در حالی که فعالان مدنی می‌کوشند جامعه را نسبت به خشونت علیه زنان حساس کنند، برخی فعالیت‌های فرهنگی در تلاشند که این موضوع را عادی کنند. این یادداشت با بررسی صحنه‌هایی از دو سریال ممنوعه و رقص روی شیشه از این تلاش پرده بر می‌دارد.
«لحظه‌ای که کتک می‌خوردم و سرم کوبیده می‌شد به در و دیوار، وقتی روی سینه‌ام می‌نشست و دستش را روی دهنم می‌گذاشت تا خفه‌ام کند، لحظه‌ای که همه جا سیاه می‌شد و دیگر رو به مرگ می‌رفتم، با خودم فکر می‌کردم چرا ادامه می‌دهم؟»
اولین قانون‌های حمایتی از زنان را با قانون حمایت از برده‌ها مقایسه می‌کنند زیرا هر دو دسته قوانین از انسان‌هایی حمایت می‌کرد که دارایی گروهی دیگر محسوب می‌شدند. زنان نیز مانند برده‌ها دارایی پدران و برادران و سپس همسران بودند. بعد از حضور زنان در محل‌های کار، در ساعت‌های کاری در اختیار مدیران و دارایی آنان به‌حساب می‌آمدند. تا دهه ۲۰ میلادی به زنان گفته می‌شد که اگر پیش‌آمدهای جنسی اجتناب‌ناپذیر و محتمل در محیط کار را نمی‌توانند مدیریت کنند یا باید با آن کنار بیایند یا از کارشان استعفا دهند. قبل از دهه هفتاد میلادی، برای اشاره به آزار جنسی علیه زنان از واژه‌های استعاری و نامتناسب استفاده می‌شد اما زنان کارگر و کارمند در رده‌های مختلف می‌دانستند که با چه چیزی مواجه هستند.
